Mom stories

De sok metafoor

Het gaat over sokken. Het is een metafoor voor de stukgelopen relatie van Stefanie. Een prachtige manier om een proces uit te leggen. Lees verder.

Lopen naar de zon..

Het was de onmacht en onzekerheid die ik het moeilijkste vond. Het gevoel geen controle te hebben over een goede afloop.

The shit hits the fan

Dat er een einde is gekomen aan onze relatie wil niet zeggen dat het een ‘mislukt huwelijk’ is. Het zegt ook niets over het ontstaan van onze relatie. In die tijd hadden wij beiden blijkbaar iets nodig van elkaar.

Wonderfull time

“It’s the most wonderfull time of the year…” Zegt het liedje dan hè. Ik niet hoor. Niet dat ik per definitie ‘tegen’ deze tijd van het jaar ben. Integendeel, het brengt ook een hoop gezelligheid met zich mee.

Bye Bye

‘Verlaten worden is de derde grootste angst van de gemiddelde Nederlander’, hoorde ik op de radio. Ik vraag me af: is dit precíes wat het is of is het wat kort door de bocht gesteld?

Zomerkriebels

As we speak is het Augustus. We hebben net een hittegolf achter de rug en ik zit met smart te wachten tot mijn schatten zich later deze week weer bij mij gaan voegen, na een vakantie bij hun vader.

Maar mis je ze dan helemaal niet?

Een hele logische vraag als antwoord op de mededeling dat ik drie weken zonder kinderen ben en het heerlijk vind. Soms krijg ik een onvoorstelbare blik, waardoor bij mij de gedachte oprijst of ik dan wel helemaal ok ben.

Geen zin

Bij het wakker worden weet ik het meteen: vandaag heb ik geen zin. Geen zin in gesprekken via FaceTime, geen zin in de kinderen de hele dag om mij heen, geen zin in de mails van alle scholen, geen zin in al die mensen overal die allemaal zo heel goed

Dit is pas het begin

Mamaaaaaaa, hoeveel graden wordt het vandaag? Zo begint momenteel mijn Groundhog-Day-achtige-dag iedere keer weer. Mijn jongste snuitje vraagt vanuit zijn bed eigenlijk “Mama, kan ik vandaag in mijn korte broek en blote bast naar buiten?” “Het wordt hetzelfde weer als gisteren, eergisteren en die dag ervoor en die dag daar

co-ronouderschap

Zondagochtend 9.35 uur Setting: moeder en haar 3 kinderen van 12, 15 en 17 jaar oud zitten en liggen dicht tegen elkaar in het grootste bed in huis, dat van de moeder. Reden: familieberaad over te nemen stappen de aankomende week. Grote en kleine beslissingen: wel of niet naar school,

Grote vragen

“Maar hoe moet dat nou? Ik wil wél met z’n állen opgesloten zitten. Kan dat, mam? En zullen we dan hier of in papa’s huis?”

Chinese muur

Met enige regelmaat krijg ik de vraag of ik alweer aan het daten ben, of er al een nieuwe liefde op mijn pad is gekomen en of ik er überhaupt voor open sta. The answer is always the same: NEE!

De nieuwe ik

Anouk had haar nieuwe leven ‘vol aangezet’ en genoot van alles wat zij in de snelkookpan had gestopt. Dat zij heel hard aan het wegrennen was voor de realiteit, dat besef kwam maar langzaam binnen.

In de spiegel kijken

Pijn. Verdriet. Schuldgevoel. Of het ontbreken ervan. Verliefdheid. Opnieuw houden van. Ingewikkelde situaties om verder te kunnen. En ervaren dat de twee werelden waar ik lange tijd in geleefd heb, langzaamaan één wereld worden. De mijne.

Beschuit met muisjes..

Er is een klein meisje geboren dat extreem dicht bij mijn kinderen staat en vanaf nu een grote rol in hun leven gaat spelen. Tegelijkertijd heb ik geen idee wat mijn rol hierin nou eigenlijk is. En dat vind ik ingewikkeld. Misschien is dat wat het zo vreemd maakt.

Had ik maar

Ik las eens een artikel van een verpleegkundige die mensen in de laatste fase van hun ziekbed verzorgde. In haar artikel deelde zij de vijf belangrijkste zaken waar we universeel spijt van blijken te hebben op ons sterfbed*. Fascinerend toch?

Eerlijk antwoord…

Ineens vraagt de jongste: “Mama? Ik vroeg me af hoe dat is voor jou als je alleen thuis bent en wij bij papa? Vind je het dan heel saai om alleen te eten?” Zijn plotse, directe vraag slaat in als een bom. Ik kan ze niet meteen aankijken; zo’n precair

Pak de regie

Waar begin je? Wat kun je doen? Waar kan je überhaupt nog regie pakken als je hele leven ineens als een kaartenhuis in elkaar stort? Ik stond letterlijk in de overlevingsstand die eerste maanden. Als een leeuwin verzorgde ik mijn drie kleine welpjes en alles moest daarvoor wijken. Dat ik

Ik doe het goed!

De feestdagen komen er weer aan. Dat voelt dit jaar heel anders dan vorig jaar. Vorig jaar stond ik nog voor een hele moeilijke keuze. Blijf ik of ga ik weg? Juist de feestdagen hebben mij het laatste zetje gegeven. Als ik het nieuwe jaar in ga, wat wil ik

Lucht

Wekker gaat, opstaan, ontbijt maken, rugzakjes klaarmaken, ontbijt opruimen, afwasmachine uit -en inruimen, accu van de auto leeg, wegenwacht bellen, fiets, naar school, SHIT iedereen heeft zijn groene container buiten staan, ontbijt opruimen, auto naar de garage, helpen met schoolactiviteiten....

Kinderwens?

Het was toch een raar momentje. Ik moest bij e-matching mijn profiel invullen en daar kwam de vraag: kinderwens? Een paar onschuldige lettertjes die jarenlang mijn leven beheersten. Ik had graag een groot gezin gehad. Zo’n tafel vol met kinderen, heerlijk leek mij dat. Maar om de een of andere

Tijd

Als ik dit schrijf is het inmiddels alweer eind oktober, bijna 12 maanden nadat mijn laatste relatie sneuvelde. Wat is er in die 12 maanden toch onwijs veel gebeurd. Soms teveel om te kunnen bevatten en te kunnen verwerken. In mijn hoofd dan. Wonderbaarlijk genoeg gebeurt dat wel. Laat ik

Onvoorwaardelijk

Inmiddels zijn ze alweer twee uur weg. Het huis voelt leger dan anders. Ik mis ze echt heel erg. Vandaag ben ik in tranen uitgebarsten. Het gebeurde op het moment dat ze wegreden met hun vader en ik mijn voordeur sloot. Ik heb heel hard gehuild. Mijn huis is leeg.

Kort lontje

We liggen in bed, a quatre. Ik krabbel mijn meisje in haar nek. Mijn jongste draait zich nog eens om en snuffelt in mijn hals. Ik hoor allemaal ik-word-wakker-geluidjes en de regen knettert op het dak. Heel even, een heel klein momentje, maakt een ultiem gevoel zich van mij meester.