Inmiddels zijn ze alweer twee uur weg. Het huis voelt leger dan anders. Ik mis ze echt heel erg. Vandaag ben ik in tranen uitgebarsten. Het gebeurde op het moment dat ze wegreden met hun vader en ik mijn voordeur sloot. Ik heb heel hard gehuild. Mijn huis is leeg. Ik ben weer alleen. Het doet verschrikkelijk veel pijn. Ik heb nog niet eerder zo hard gehuild. Vandaag wel.
De afgelopen jaren heb ik dingen gedaan, waardoor ik me als moeder verschrikkelijk schuldig voel. Er is zoveel gebeurd. Liegen. Bedriegen. Niets om trots op te zijn. Dat maakt het als moeder soms moeilijk mijn schuldgevoel opzij te zetten en echt van ze te genieten. Alsof ik dat niet verdiend heb. Vandaag lukte dat wel. Ik heb zo van ze genoten. Dan ben ik zelfs trots. Trots op mezelf, want ik kan dit. En misschien doe ik af en toe dingen omdat ik me schuldig voel, maar dat is dan maar zo. Daar tegenover staan dan dagen als deze. Het was zo’n dag dat alles loopt. We zijn nog geen seconde buiten geweest, want het regent al de hele dag. Ik heb wel 1.000 knuffels gehad, was totaal gefocust op mijn meiden en niet bezig met de buitenwereld. En dan is daar ineens dat wisselmoment. Dat komt dan zo rouw op je dak. Als mijn oudste dan blijkbaar precies hetzelfde voelt als ik en heel verdrietig is als ze wordt opgehaald door haar vader, dan doet dat pijn. Ik voel me dan zo ongelooflijk machteloos. Ik kan haar troosten. Voor nog welgeteld 5 hele minuten. Daarna moet ik haar weer loslaten en vertrouwen op hun vader.
Ik weet wel hoe het komt. Deze verandering. Of in ieder geval het begin ervan. Ik merk dat ik me als moeder veel fijner ben gaan voelen. Ik voel veel meer. Zoals het gevoel van afgelopen vrijdag, toen ik ze na een werkweek van vijf dagen ging ophalen. Dat gevoel heb ik nooit eerder zo sterk ervaren. Ik mag naar mijn meisjes. Mijn vriendinnetjes. En ze gaan met mij mee. Ik mag ze op bed leggen en ze een slaapkus geven. Ik mag ze vertellen wat voor leuke dingen we allemaal gaan doen dit weekend. Als mijn oudste me vraagt “Mama, ben je morgen vrij?” en als ik haar gezicht zie als ik zeg dat ik zelfs twee dagen vrij ben, dan ben ik echt even de gelukkigste mens op aarde. Een gevoel dat ik al een tijd niet gehad heb.
Ergens ben ik mezelf heel dankbaar. Ik ben degene die de knoop heeft doorgehakt ermee te stoppen met hun vader. De situatie waar we in zaten, had me nooit het gevoel kunnen geven dat ik nu ervaar. Er is zoveel meer. Kinderen zijn echt een rijkdom. Soms is het verschrikkelijk zwaar, want er zijn ook dagen dat het gewoon echt even totaal niet loopt. In je eentje zijn die dagen keihard bikkelen. Er is niemand om je daar dan uit te halen. Niemand die het even van je overneemt. En dan dagen als deze. Als ik het toelaat, dan kom ik erachter dat we eigenlijk heel veel van dit soort dagen hebben. Het is een proces. Accepteren. Verwerken. Je móet verwerken. Ookal sta ik volledig achter mijn keuze. En ervaren. Nieuwe dingen ervaren die weer een beetje vertrouwen in de toekomst gaan geven. Zo krijg ik er steeds meer vertrouwen in dat mijn meisjes en ik het wel gaan redden met z’n drietjes. Ik voel namelijk zoveel liefde. En die liefde is onvoorwaardelijk. En voor altijd.
