Alexa

Bye Bye

‘Verlaten worden is de derde grootste angst van de gemiddelde Nederlander’, hoorde ik op de radio. Ik vraag me af: is dit precíes wat het is of is het wat kort door de bocht gesteld?

Geen zin

Bij het wakker worden weet ik het meteen: vandaag heb ik geen zin. Geen zin in gesprekken via FaceTime, geen zin in de kinderen de hele dag om mij heen, geen zin in de mails van alle scholen, geen zin in al die mensen overal die allemaal zo heel goed

co-ronouderschap

Zondagochtend 9.35 uur Setting: moeder en haar 3 kinderen van 12, 15 en 17 jaar oud zitten en liggen dicht tegen elkaar in het grootste bed in huis, dat van

Grote vragen

“Maar hoe moet dat nou? Ik wil wél met z’n állen opgesloten zitten. Kan dat, mam? En zullen we dan hier of in papa’s huis?”

Eerlijk antwoord…

Ineens vraagt de jongste: “Mama? Ik vroeg me af hoe dat is voor jou als je alleen thuis bent en wij bij papa? Vind je het dan heel saai om alleen te eten?” Zijn plotse, directe vraag slaat in als een bom. Ik kan ze niet meteen aankijken; zo’n

Vertrouw je me als ik je zeg dat het beter wordt?

Zijn papa en mama gaan niet meer samenwonen. Hij weet dat wel maar hij wíl het niet weten. Zo’n moment en gesprek dat alles in mijn buik even samenknijpt.

Knop

Regelmatig lees ik over hoe kinderen van gescheiden ouders moeten (ont)wennen op wisseldagen; als zij van vader naar moeder gaan en andersom. En dat dit inhoudt dat die kinderen op zo’n dag meer in zichzelf gekeerd zijn, afstandelijker.

Pre-cies hetzelfde!

“Hee mijn grote vriend, wat heerlijk om je weer te zien! Was het een fijne vakantie met pap?” ‘Ja, het was superleuk!!’

Eikels

“Zo, kan die HERRIE even uit en kan sowieso IEMAND eens een keer iets DOEN hier, of ben ik nou werkelijk de ENIGE die haar handen uit de mouwen steekt?

Mag ik heel eventjes een struisvogel zijn?

Eén jaar geleden. Vliegen, lopen, rennen en vallen. Grote onzekerheid afgewisseld met stoere en oprecht gevoelde I can do it!’s. Die innerlijke strijd.