Waar begin je? Wat kun je doen? Waar kan je überhaupt nog regie pakken als je hele leven ineens als een kaartenhuis in elkaar stort? Ik stond letterlijk in de overlevingsstand die eerste maanden. Als een leeuwin verzorgde ik mijn drie kleine welpjes en alles moest daarvoor wijken. Dat ik uitgeput was, vol zat met stress en nauwelijks nog sliep of at, ik merkte het niet eens. De adrenaline stond aan en ja ik vergat mezelf. Ik hoefde ook niet voor mezelf te zorgen vond ik, want kennelijk was ik waardeloos. Je man die zo lang vreemdgaat, tegen je liegt, een dubbelleven leidt en wat doe ik? Ik leg de verantwoording bij mezelf. ‘Ik ben niet de moeite waard, ik ben niet leuk genoeg, niet mooi genoeg, ik, ik, ik. Gekke gedachten die me beheersten en die er nu, dik een jaar later, soms nog zijn.
Na een paar weken thuisgebleven te zijn van mijn werk, pakte ik de draad weer op. Ik wilde niet lijdzaam toekijken. Ik wilde de grip terug op mijn leven, het rouwproces versnellen, de angst van het alleen zijn overwinnen. Allesbehalve wachten totdat de tijd mijn wonden zouden helen. Hup power go!
Dus daar ging ik in de actiestand, niet eens zo bewust, maar niks doen was echt geen optie. Ik maakte razendsnelle keuzes om te werken aan herstel zonder dat ik echt stilstond bij wat er nu eigenlijk was gebeurd: ik maakte een afspraak met een coach om wekelijks gesprekken te voeren, ik meldde me aan voor yoga, ging uit met vriendinnen zodra het kon, volgde een cursus mindfulness, sloeg aan het sporten en ja ik maakte een tinder account aan. Alles tegelijk. Achteraf was het gekkenwerk, maar dat voelde ik op dat moment niet. Eindelijk maakte ik de keuzes, was ik in control. Het gaf me een krachtig gevoel, ongelooflijk veel afleiding en hoop. Hoop op wat dan ook, het maakte me niet zoveel uit. Als ik maar niet recht door de pijn heen hoefde.
Wat was de opbrengst? Een nieuwe achtbaan die aanging. Maar wel eentje waarbij ik voor me gevoel aan het roer stond. Ik heb geen dag huilend onder een dekbed gelegen. Ik heb geen dag in een joggingbroek met vet haar de meisjes naar school gebracht. Ik weigerde het slachtoffer te zijn. Ik weigerde om gedefinieerd te worden door de affaire van mijn ex-vriend. Al weet ik nu dat zijn affaire mijn hele verdere leven zal definiëren. Het is een keerpunt in mijn leven en zal dat altijd zijn.
Ik werd keihard gespiegeld door mijn coach, kreeg ongelooflijk veel aandacht tijdens het uitgaan (en wat deed dat me GOED!!!), voelde de tranen over mijn wangen stromen toen ik voor t eerst op mijn hoofd kon staan bij yoga (ja iedereen kan dat en het was een overwinning!), raakte compleet gefrustreerd bij de mindfulness cursus, want ja Mindful dat was ik natuurlijk helemaal NIET. En Tinder….? Ja daar vond ik binnen 2 matches iemand waarmee ik op date ging. De klik was heerlijk, zijn blik, ontluikende liefde, een avond ouderwets zoenen (wat was dat lang geleden??? En wat had ik dat gemist!!!!!). Alles tegelijk in de snelkookpan.
En zonder het te beseffen, ging ik compleet voorbij aan wat ik echt nodig had; rust, ruimte, vertraging en bezinning. Maar hé, mijn coach zei: “wees niet zo streng voor jezelf’. En dus genoot ik ook met volle teugen van mijn nieuwe ‘ik’, mijn nieuwe leven. En als ik nu bijna een jaar later erop terugkijk, heb ik nergens spijt van. Ik had niks willen missen. Ik had het allemaal zo hard nodig en eindelijk maakte ik keuzes die ik wilde maken. Na jaren van zorgen voor de kinderen, alles regelen in en om het huis, klaarstaan voor mijn vriend, was het nu (eindelijk) me-time.
