December. Lichtjes in de straten. Haardvuurtjes die je buiten ruikt. Koude vingers bij het afkrabben van de vorst op de autoramen. Kaarsjes aan. Bakken vol tekeningen die gemaakt worden voor een oude man met baard. Verlanglijstjes die om de oren vliegen. Gezelligheid. Gekkigheid. Doorgedraaide moeder. Doorgedraaide kinderen. Met z’n vieren op de bank. Warmte.
December, een maand van contrasten. En een maand van bezinning. Tenminste voor mij. Een soort Pavlov reactie. Zodra het december is reflecteren mijn hersenkwabben erop los. Ik peins over het afgelopen jaar en denk na over het jaar wat gaat komen.
Waar ik het afgelopen jaar overliep van energie voor dit nieuwe concept, Single Stories, moet ik ook eerlijk concluderen dat ik in die chaos van ideeën mijzelf 200 keer ben tegengekomen. Iedere dag weer. En zie ik dat ik stagneerde. Iets blokkeerde mij om mijn enthousiasme om te buigen naar actie. Actie om dit groter te maken.
Ik barst van de ideeën, maar het zit vooral nog in mijn hoofd. Als ik nog eerlijker mijzelf binnenstebuiten keer, stuit ik op angst wat mij tegenhoudt. Angst voor ‘tja’, waarvoor eigenlijk. Voor dat het een grote flop wordt. Dat ik het niet kan. Dat het los drijfzand is. Vleesch noch Visch. De angst om door de mand te vallen
Dit fenomeen, weliswaar net iets anders, hoorde ik laatst van een muzikant, die notabene al jaren bewezen heeft dat hij het verdomd goed kan. Hij vertelde mij na jaren nog steeds af en toe voor een optreden de volgende gedachte te hebben: “Vanavond hebben ze me door, dan val ik door de mand. Dan zien en horen ze dat ik er eigenlijk helemaal niets van kan.” Hij vertelde mij dat artiesten dat vaker hebben. Dat gevoel. En ik ben pas net begonnen. Moet je nagaan…
Daarnaast verschijnen ook beren op de weg. Hoe combineer ik een bijna full time eenouder huishouden met de tijd die nodig is voor Single Stories? En hoe behoud ik dan ook die me-time momenten, die zo belangrijk voor mij zijn om op te kunnen laden?
Simpel: “GAAN” Ik hoor het. “DOEN” Ik hoor het. “PAK DIE KANS” Ik hoor het. En ik weet het. Zonder de beren te verslaan en zonder buiten die vertrouwde bubbel te bewegen, blijven dromen slechts DROMEN.
Hoewel het afgelopen jaar zeker geen verloren jaar was, ben ik niet helemaal tevreden. Maar als ik dat gevoel niet ombuig naar iets positiefs, denk ik dat ik ook volgend jaar begin met een blokkade. DUS. BIJ DEZE. Afgelopen jaar was het jaar dat www.singlestories.nllive ging, concepten vorm kregen. Een jaar waarin ik heel veel fijne mensen heb ontmoet en opnieuw heb leren kennen. Een jaar waarin veel mensen hun hand uitstaken. Een jaar waarin ik prachtige, eerlijke, kwetsbare, open en moedige verhalen heb gehoord.
En boven alles een jaar waarin de rust echt is geland in ons ‘micro-gezinnetje’ en waarin bij ons allen heel veel ruimte is ontstaan. De restauratie van ons ‘gebroken gezin’ werpt zijn vruchten af. We worden nooit meer helemaal heel. De krakjes zijn nog steeds zichtbaar, maar voelen anders. Er ontbreken hier en daar nog kleine stukjes. Maar het is een mooiere en betere versie.
En zo buig ik het om. Het was dus allesbehalve een jaar waar ik ontevreden over moet zijn. Dat alles neem ik mee naar volgend jaar. Want ik geloof in dit idee. In Single Stories.
Het codewoord in 2020 is voor mij: GAAN. DOEN. DWARS ERDOORHEEN. DOOR DE ANGST. En mocht het toch een flop worden? Dan ben ik in ieder geval niet meer bang.
