Een hele logische vraag als antwoord op de mededeling dat ik drie weken zonder kinderen ben en het heerlijk vind. Soms krijg ik een onvoorstelbare blik, waardoor bij mij de gedachte oprijst of ik dan wel helemaal ok ben en er niet ergens een lijntje mist tussen een grote wirwar aan verschillende lijntjes die moeder en kroost met elkaar verbindt. Lichte paniek maakt zich van mij meester “Ben ik wel goed?” “Voel ik wel goed?”, “Mis ik bepaalde moedergevoelens”, “Ben ik een ijskoningin?”, “Is het mijn ego?”
Nou ja zoiets. Alles in een kort moment. Om vervolgens weer terug op aarde te landen, op mijn beide benen, voeten in het zand en te denken “jaaaaaaaa, ook dat ben ik”. Dat heeft niets te maken met liefde die ik voor ze voel of onze verbinding. Mijn hart spat namelijk vaak uit elkaar van liefde voor mijn snuitjes. Mijn breekbare hart lijkt dan te klein.
Toch voel ik de urgentie om mij als antwoord op die vraag te verdedigen met “maar ik heb de kindjes ZOOO veel bij mij. Misschien zou ik het bij co-ouderschap anders voelen.” Waarmee ik meteen een hele groep co-ouders, die ook voelen dat vrijheid, tijd voor jezelf en al die 1000 andere dingen in je leven en de liefde voor je kinderen heel goed samen kan, tekort doe. Bovendien denk ik te weten dat ik ook in die situatie me hetzelfde zou voelen.
Tuurlijk was het wennen in het begin enkelen jaren geleden. Heb ik ze gemist. Al terugkijkende hoorde dat voor mij meer bij het loslaten van het traditionele gezinsplaatje. Samen herinneringen maken. En daar was ik ineens de helft van de vakanties niet meer bij. Dat deed pijn. Bij mij vooral. Kinderen zitten in momenten. Die hebben daar minder last van. Die wennen sneller aan nieuwe plaatjes. De enige voorwaarde daarbij is het belang van de kinderen centraal te hebben staan. Het neemt niet weg dat onze kindjes waanzinnig genieten van als we met z’n vijven zijn of met z’n zevenen. Huh? Ja zeven. De drie snuitjes, papa, vriendin papa, kleine zusje en mama.
Dat is precies de eerste reden waarom ik ze niet echt mis. We gaan goed samen allemaal. Daar hebben wij allemaal hard voor gewerkt, ALLEMAAL. THE MODERN FAMILY is in evenwicht. Steeds meer. Mijn kinderen genieten van de tijd met hun andere gezin. Daar wil ik geen rol in spelen. Als zij DAAR zijn, zijn zij DAAR, in het moment. Als ze mij willen spreken of appen kan dat, zonder twijfel. Heel graag. Maar ik zoek het zelf niet op, wil mij ook niet opdringen. Hun tijd, niet mijn tijd. En ik weet dat zij het fijn hebben. Ik maak mijn eigen herinneringen met mijn snuitjes. Dan hebben we het net zo fijn. Anders, maar net zo fijn. Met mijn gezin. Ons vier. Dat is mijn huidige plaatje. Een verdomd fijn plaatje ook. Waarschijnlijk ook fijner dan als het nog een traditioneel plaatje was geweest. Plaatjes kunnen veranderen. Dat is vrijheid voor mij. Vasthouden aan plaatjes werkt voor mij beklemmend. Dat heb ik ervaren. Een plaatje creëert een eigen werkelijkheid. Als dat klopt met de realiteit dan kan je geluk ervaren. Strookt het niet, dan kan je jezelf afvragen of je er wel aan vast moet willen houden. Dit alles samen geeft mij de vrijheid om los te laten en de lijntjes met mijn kinderen te ervaren zonder dat ik ze mis of ze bij mij moet hebben.
De andere reden waarom ik ze niet mis, is omdat ik het fijn vind om ruimte te voelen. Nooit gedacht natuurlijk. Want ik was bang voor die ruimte. Ik wilde helemaal niet naar die ruimte. Natuurlijk komt OOK daar, jaja, het plaatje weer stiekem om de hoek kijken. Ik heb ondertussen die ruimte nodig. Om tot rust te komen, alleen voor mijzelf na te denken over basale dingen als eten en slapen. Om alleen maar rekening te hoeven houden met mijn eigen plannen. Maar ook om toe te kunnen geven aan mijn luiheid, die dan op allerlei momenten de kop opsteekt. Opladen EN uitrusten. Misschien klinkt het al helemaal raar in de oren als ik toegeef dat ik soms ook een beetje op kan zien tegen de dag dat ze weer op mijn stoep staan. De Prikkels, de volledige take-over van die drie apen, het NON STOP aan staan en het zorgen voor, voelen nu nog even heel ver van mijn bed. Wellicht is het herkenbaar?! Ik hoop dat het herkenbaar is. Wellicht ben ik toch niet helemaal ok…..of wel? Of niet? Ik weet ook dat als die snuitjes weer terug zijn, dat gevoel de volgende dag veranderd is en ik weer meer dan tevreden ben over het plaatje. Het plaatje van de dag.
