Ze zijn weg. Ze zijn weg! Ze zijn weg…
Mijn kinderen zijn weg. Nu zijn ze wel vaker weg, maar nooit langer dan vijf nachten. Nu zijn ze 14 dagen weg. Naar hun vader. Het is zomervakantie. Dit keer heb ik me er zonder schuldgevoel heel erg op verheugd. 14 dagen uitslapen, 14 dagen eten wat ik wil en wanneer ik het wil. 14 dagen ongestoord koffie drinken, 14 dagen zo lang als ik wil in bed liggen met een boek (zonder dat ik ontbijt hoef te gaan maken en ze van hun schermen af hoef te jagen). 14 dagen niet zorgen en opvoeden. 14 dagen geen ruzies sussen. 14 dagen geen ge-mam, ge-mama of ge-maaaaam!!! Maar ook 14 dagen geen zoet ruikende lichaampjes vlakbij me, waar ik m’n neus even in kan steken, 14 dagen geen kleine, zachte handjes in de mijne. 14 dagen geen lief slapende kinderen in hun bedjes. 14 dagen geen geklets over Roblox of auto’s of het vermogen van Enzo Knol (mijn zoontje), en 14 dagen geen met verbazing opkijkend gezichtje uit een Donald Duck van mijn dochtertje. 14 dagen niet voorlezen. 14 dagen geen: ‘mama, ik vind je lief’. 14 dagen helemaal voor mezelf. Poehee. Ik ken ouders die er een moord voor zouden doen, een paar dagen zonder gezin, zonder kinderen, zonder rommel van de ander, discussies, ruzies. Even rust. En ik heb het. Hier, nu, vandaag. Yessss!
Dat is de afgelopen jaren ook wel eens anders geweest. Een week of twee geleden fietste ik nog huilend weg toen ik ze voor maar twee nachten had weggebracht naar hun vader. Maar deze keer heb ik er zin in. De aankomende ontelbaar veel lijkende dagen zonder kinderen. En ik hoef niks van mezelf. Ik hoef niet weg, ik hoef geen klusjes te doen, geen achterstallige administratie weg te werken. Ik mag alles doen waar ik zin in heb. Lekkere dingen eten, lezen, in bed liggen, wandelen, naar de film. Niks hoeft en alles mag. Joehoe!!! Ik ga ervan genieten, voluit. En met volle teugen. En tuurlijk, ga ik ze ook missen. Maar ook dat mag.
M’n vader belt me op. Hoe het gaat? Hij (her)kent mijn gemoedstoestand. Zelf twee keer gescheiden mét kinderen. Het dubbele, bijna niet aan anderen uit te leggen gevoel. Van blij zijn dat ze weg zijn en ze hevig kunnen missen. De pijn die erbij hoort. Maar ook de opluchting, de zucht van even kunnen ontspannen, aan jezelf kunnen en mogen denken. Even lekker achterover leunen. Hij vertelt me over hoe verdrietig hij was als hij mijn broer en mij wegbracht. Inmiddels 30 jaar geleden. De kinderen van hem en zijn tweede ex-vrouw zijn ook net weg. Hij mist ze nu al. Morgen vertrekt hij zelf met z’n nieuwe vriendin naar Frankrijk voor twee weken. Hij heeft er zin in! Een medaille heeft altijd twee kanten. En ik? Ik ga dit stukje afronden. Thee maken en verder in mijn boek, ik denk in bed met dit weer. Ook al is het midden op de dag. En verder? Ik zie wel wat er op mijn pad komt de komende twee weken. En ik heb er zin in! (Of had ik dat al gezegd? ;-))
