Het laatste jaar van ons huwelijk heb ik als zwaar ervaren. Relatietherapie. Ruzie. Onthechting omdat je zoveel om een ander geeft maar ziet dat scheiding van het huishouden uiteindelijk voor iedereen wel het beste is. En toch waren ook dat jaar nog vele mooie momenten geweest, met het gezin, maar zeker ook met elkaar, vol passie en intimiteit, alsof wij beiden beseften dat het misschien wel voor het laatst zou zijn…
Vanaf het moment dat wij onze beslissing om te scheiden uitspraken, woonden wij een tijdje afwisselend in een gedeeld appartement en dan weer om de beurt bij onze kids, ook wel “birdnesting” genoemd. Alléén in dat appartement was aanvankelijk behoorlijk confronterend. Ik voelde me een gevangene met te veel tijd en ruimte om mijn zonden te overdenken en de gebeurtenissen die tot een gebroken huwelijk leidden, steeds maar weer de revue te laten passeren. Maar alles went, en de tweede of derde keer in dat appartementje voelde ik me er steeds meer op mijn gemak. Ik ging op zoek naar vermaak en opende nieuwsgierig een Tinder account.
Geloof het of niet, maar de eerste match bleek meteen een schot in de roos. We belden en appten in overvloed. Wat was zij leuk! Op alle gebieden een match en de hormonen deden hun heerlijke werk en lieten ons aan elkaar verslingerd raken. Na onze eerste echte date bracht ik haar naar huis en de uitnodiging om mee naar haar slaapkamer te gaan voelde heel natuurlijk en passend. Wat was het fijn, na het al die jaren ervaren van gebrek, om weer verliefd te zijn, gestreeld te worden, liefdevol te worden aangekeken, onuitgesproken toestemming te krijgen om haar te mogen zoenen. HET was heerlijk. Verbindend. Geil.
Maar wat is dat toch, in een mannenlichaam, dat na de verovering motivatie afneemt, dat na de intieme ontlading een soort seksuele luiheid optreedt, een kater, is dat hormonaal?
Dat. En een enorme wervelwind aan heel verwarrende en heftige emoties, bij mij, schuldgevoel naar mijn ex, die ik twaalf jaar trouw was gebleven. Bindingsangst. Onzekerheid, of dit “het” nou was, of deze seksuele relatie mij binnen een nieuwe monogame relatie voorgoed de bevrediging zou geven. Of dit niet veel te vroeg na de scheiding was, of ik dit nu al wel wilde, en überhaupt kon? Deze wirwar aan emoties en gedachten resulteerde in onvolwassen gedrag en confronteerde mij met iets wat ik blijkbaar wel heel goed kan: een eikel zijn. Twee weken heb ik haar berichtjes genegeerd, omdat ik totaal niet wist wat ik moest zeggen, mijn gevoelens te verwarrend waren om ze te uiten en ik dat daarom maar niet deed. Uitstelde. Wegvluchtte. En me schuldig voelde over het verdriet dat ik deze geweldige vrouw daarmee wellicht deed.
Nog steeds ben ik dolblij dat, tijdens mijn bij haar bekende vrije ochtend zonder kinderen, de deurbel ging en zij daar stond, op de stoep. Vol onbegrip. Ze snapte er niets van. Ze wist zeker dat ik niet “zo” in elkaar zat en ze wilde weten wat er aan de hand was. Op dat moment vielen angst en twijfel van mij af en opende mijn hart zich, voor haar. Zij die mij drie onvergetelijke jaren van relationeel geluk heeft gebracht. En al is die relatie nu ook weer voorbij, we zijn nog steeds op een voor mij waardevolle wijze met elkaar verbonden, in vriendschap.
DUS: Heb lief in overvloed en in dankbaarheid, dat het kan, want het leven is kort en de liefde en ook de seksuele intimiteit tussen mensen is veel te eenvoudig en mooi om er een drama van te maken of ingewikkeld over te doen. Heb lief, vanuit je hart, met je hart, in overvloed, met elkaar en vooral ook met jezelf. Als we dat allemaal blijven doen, wordt de Aarde vanzelf een nog betere plek.
