Als padre solo moet ik ieder jaar weer bedenken wat ik met de vakantie ga doen. De google-algoritmen doen hun werk vooral net na kerst wanneer de-één-na-de-andere advertentie op mijn telefoon voorbijkomt over single-vakanties. Er blijken ook campings voor éénouder gezinnen te bestaan en de meeste gewone campings hebben in de hoek hun eigen reservaatje, waar je als éénouder met je kloontjes kunt staan.
Ik probeer me voor te stellen hoe de mores op dat soort veldjes is wanneer de vijver op zaterdag weer wordt ververst.
Ondanks alle aanbod stel ik mijn keuze lang uit. Pas diep in juli besluit ik samen met mijn eeuwige mattie Yves om een gewone huis-tuin-en-keuken camping te boeken in Luxemburg voor ons en onze vijf kinderen. Prima in een dag te reizen, niet te duur en goede weersvooruitzichten. Onze kinderen zijn dol op elkaar; dat is winst. Het woord ‘autonomie’ krijgt een dubbele lading wanneer de kinderen de eerste machtsgreep plegen en de schikking per auto bepalen. Ik word aangewezen als chauffeur van de meisjesauto. Ter hoogte van Luik zijn de dames aangekomen bij de brievenbus uit de ‘girlz’. Ingezonden brieven gaan over tongzoenen en kromme piemels. De achterbank schudt van het lachen en ik lach mee.
De camping in Luxemburg ligt in een soort treintjeslandschap en heeft een speeltuin, hangplek en een kabbelend riviertje. Verder vooral veel Nederlanders en files om 18.15 voor het afwashok. Aangezien deze camping geen singlereservaat heeft, zijn we wel een beetje uitzonderlijk hier. Met name onze kinderen vallen op door chronische chocopastavlekken in hun mondhoeken, kleding binnenstebuiten, en sokken die niet hetzelfde zijn. De ruimte voor onze tent verwordt al heel snel tot een slagveld. Er wordt een waterparcours gegraven en de rest van de ruimte ligt bezaaid met sokken, pingpongbatjes, bbq-tangen, een snorkel en een leeg knakworstblik.
Hoe anders is het bij onze overburen uit Goeree Overflakkee. Alles spik en span. De organisatie is om jaloers op te worden. Ze gaan als een gesmeerd machientje. Het terreintje voor hun caravan bestaat uit een witte symmetrisch opgezette camping set met een tafel en vier stoelen. Alle stoelen hebben dezelfde kleur kussens en de punten van het tafelkleed hangen precies even ver over iedere hoek. Naast de caravan staat een droogmolen en aan de andere kant een Opel Corsa met een visje op de achterkant.
De avond valt over de Luxemburgse Ardennen. Terwijl de kinderen nog rondrennen over de camping trekken wij een biertje open en streamen de eerste foto’s de social media in. Het duurt maar even, of Stijn reageert: “1. Zijn jullie daar met elkaar en de kinderen? 2. Is er nog plaats?” De volgende dag rond drieën draait hij de camping op met zijn vale vouwwagen en zijn drie jongens om zich heen. “Ik wilde donderdag pas met de jongens naar Frankrijk gaan, maar toen ik jullie foto zag…” Wanneer de vouwwagen staat, is het biertje verdiend en ploffen we neer op ons mancave-kaveltje. We zijn nu met drie mannen en acht kinderen en vinden het tijd voor een reorganisatie. Er worden taakbeschrijvingen gemaakt. De verschillende dagtaken bestaan uit: boodschappen & koken, toezicht op de kinderen en rapporteren van het laatste nieuws uit de Tour. De taken worden eerlijk verdeeld, al vind ik die laatste taak erg goed bij mij passen.
De kinderen hobbelen prima mee in onze micro-mannenmaatschappij, al hebben we van veel kledingstukken geen idee meer wat bij wie hoort. Pogingen om via google te achterhalen hoe je een pyjamashirt onderscheidt van een gewoon shirt lopen op niets uit. Onze Goereese overbuurvrouw slaat alles gade met volle verbazing, terwijl ze haar aardappels schilt. Een man in gestreepte polo en een roze emmertje in zijn hand loopt met een jaloerse blik voorbij.
Terwijl de Tourflits over ons Byzantium galmt, nodigt de Goereese buuf mij uit om gebruik te maken van haar droogmolen. Ik schrik ervan aangezien ik geen ambities had om hier kleren te gaan wassen en drogen. Maar her en der vind ik wat natte zwemkleding. Wanneer ik dankbaar onder haar droogmolen sta, leer ik van alles over uitslaan, knijperafdrukken en hangers met klemmetjes.
De avond komen we door met bbq, een koelbox en Tinder. We kijken daarbij graag mee bij elkaar en waar Yves naar het toilet gaat, nemen Stijn en ik zijn tindertaak dankbaar even over. Ons leventje in Luxemburg blijkt een enorme aantrekkingskracht te hebben op single pappa’s in diverse appgroepen. Een dag later meldt ook Marijn zich bij ons met zijn twee kinderen.
De dagen vliegen voorbij tot het ineens alweer de laatste dag is.
Nadat we onze berg spullen bij elkaar hebben geharkt, doen we pogingen om alles in de auto te krijgen. We zijn er lang mee bezig, terwijl onze Goereese overburen hun Corsa binnen een kwartier hebben ingepakt. Nergens een onregelmatigheid te ontdekken en de kleine Goereetjes hebben nog volop beenruimte. Wanneer ze het terrein afrijden, zwaait de buuf nog eenmaal lachend naar ons. We voelen plotseling een enorme collectieve aantrekkingskracht naar haar toe. We zullen haar missen. Maar wat precies; dat weten we niet zo goed.
