Ik overdrijf helaas niet als ik zeg dat 2019 voor mij grotendeels in het teken stond van daten. (Zie mijn column “acht mislukte dates”).
Dat was met wisselend succes. Soms waren er weken dat de leuke Tinderdates me om mijn oren vlogen, maar het kwam ook regelmatig voor dat ik er even echt klaar mee was. Met de suffe chats, de onmatchingen, de dertien-in-dozijn profielteksten, en vooral van al die foto’s van katten 🙂
Ik ben vrij media en technologie bewust, een beroepsdeformatie. Ik weet welke methodes er zijn waarmee apps een verslaving creëren. Ik weet hoe Tinder wow momentjes genereert, hoe Inner Circle zorgt dat je vaak terugkomt. Maar het vervelende is: ik trap er desondanks zelf ook in. Eén notificatie ‘iemand vind je leuk, ontdek wie!’ en hoppa, here I go again.
Op kantoor grap ik wel eens dat ik in mijn swipe-tijd ook Chinees had kunnen leren. Want er komt altijd wel een leuke nieuwe single online. En je hebt altijd het gevoel dat als je nog één keer swipet de liefde van je leven naar voren komt. Gevaarlijk verslavend is het.
En toch ben ik alweer een tijdje clean. Dat ging zo.
Ergens kwam er een leuke match voorbij.
Leuke foto’s, fijne tekst met allemaal gemeenschappelijke dingen. Na een tijdje stel ik voor om drankjes te doen. We hebben kids van dezelfde leeftijd. Dat praat makkelijk. Maar het maakt het ook lastig om echt een date te prikken. Date éen mislukt door een ziek kind, Date twee door een werkafspraak. En ondertussen appen we veel. Heel veel. Over opvoeden, exxen. (Kinder)boeken en alles wat het leven als single parent behelst.
Dat vind ik een van de opvallendste dingen van Tinder. Hoe snel je een band kunt opbouwen. Hoe snel je intieme verhalen kunt uitwisselen. En het gevoel kunt hebben dat je bijna een relatie hebt met iemand die je nog nooit hebt gezien.
En ineens lukt het zomaar om een koffietje te doen.
Dus eindelijk die date. Ik krijg serieus een monoloog van twee uur om mijn oren. Nog nooit zoiets meegemaakt. Inclusief verhalen die ik al drie keer heb gehoord. Als ik het later app aan een vriendin zegt die dat ze blijkbaar erg haar best deed om indruk te maken.
Het punt met online daten is dat aantrekkelijke foto’s zich helemaal niet hoeven te vertalen naar offline aantrekkingskracht. Dat is helaas een risico van het vak. Kan gebeuren. Twee respectvolle, empathische appjes verder en je kunt allebei weer verder zoeken. No hard feelings. Kleine moeite toch?
Wanneer ik de volgende dag vraag hoe het gaat krijg ik geen antwoord. Drie dagen later stuur ik nog iets en krijg een snauwerige reactie terug. Mijn reactie daarop staat nog steeds op ongelezen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Zeker niet na weken intensief appcontact. Los van dat dit voor mijzelf ook niet de liefde van mijn leven was vind ik het echt een hele nare afsluiting. Volstrekt onnodig klinisch.
Het blijkt een prima wakeupcall. En toch druk ik nog even op snooze. Want niks helpt zo goed tegen een mislukte date als een vervolgdate.
Rebound
Op mijn werk had ik vroeger een schoonmaakster. Een typetje dat 20 minuten op de brommer naar Beverwijk reed omdat de cornflakes daar 17 cent goedkoper waren. Good thinking moneypenny… Op een dag ging deze kettingrookster naar een stoppen-met-roken- laseraccupunctuur-sessie. Dat werkte. Vier maanden lang stopte ze. Tot ze op een dag langs een asbak liep. En in die asbak lag een half opgerookte sigaret. ‘Benieuwd of ik roken überhaupt nog wel lekker vind’ vroeg de schoonmaakster zich af. En twee minuten later zat ze een gebruikte sigaret uit een asbak te roken. Ranzig. Dom. En kansloos.
Die situatie doet me denken aan mijn laatste Tinderdate. Die is echt niet ranzig, en ook niet dom, maar toch is de avond echt kansloos, en dat wist ik al van te voren. En ik vraag me de volgende dag ook hardop af wat ik nou precies wilde bewijzen. En aan wie? Het niveau van die Tinderverslaving is in een jaar tijd afgegleden van cocaine naar crystal meth. En mijn tanden zijn er niet beter op geworden.
De druppel
En dan komt ze voorbij. Het leuke meisje van de sportschool. Ik ben eigenlijk niet zo van random leuke vrouwen aanspreken op straat, het station of in de sportschool. Want hoe vaak zijn die nou single en geinteresseerd? Toch? Beter op Tinder. Dus ik ben even heel enthousiast als ze voorbij komt. Te cute. En single mom zie ik. Jeej! Vol hoop klik ik op het hartje… Soms wacht Tinder een paar seconden voordat de match verschijnt. Maar na een week is die er nog steeds niet en zal ook niet komen. ‘Hoop is uitgestelde teleurstelling’ zegt een dramatisch ingestelde vriend van me vaak. Helaas heeft ie gelijk.
Ik heb weleens gelezen dat de gemiddelde vrouw bij minder dan 1 op de 100 mannen naar rechts swipete. Dat betekent dat een gemiddelde man voor iedere match door een behoorlijke berg aan ‘afwijzingen’ heen moet. En als ik heel eerlijk ben: dat voelt dus echt kut…
Basta
Die drie baalervaringen zijn even genoeg. Na een jaar swipen maak ik de balans op. En concludeer dat het me afgezien van een paar hele waardevolle contacten eigenlijk vooral ongelukkiger maakt.
Twee dagen later knikker ik zowel Tinder als Inner Circle van mijn telefoon af. Dat is geen lekker gevoel. Voelt als opgeven. En ik geef niet graag op. Toch is het is tijd om te stoppen met obsessief bezig zijn met dat ene lege glas op tafel, terwijl er 9 volle naast staan.
Ik app een vriendin dat ik wel wat support kan gebruiken de komende tijd
maar al na een week weet ik dat het een goede keus was. Ik krijg langzaam meer focus, word productiever, besteed tijd aan belangrijke dingen en ben al weken een leukere vader.
De dating app detox doet me goed.
