As we speak is het Augustus. We hebben net een hittegolf achter de rug en ik zit met smart te wachten tot mijn schatten zich later deze week weer bij mij gaan voegen, na een vakantie bij hun vader. Poeh, het was me het seizoen wel hoor. Maar, vooral van de positieve kanten als ik het zo van een afstandje beredeneer.
Ik ben namelijk een week op vakantie geweest met mijn koters. In m’n uppie! En het was zo fijn! Fijner, beter en minder vermoeiend dan ik van tevoren had verwacht en bedacht.
Het was een week campinglife en daar hou ik enorm van.
Wat misschien nog mooier is, is hoe deze vakantie tot stand is gekomen. Afgelopen jaar wisselde ik een keer met ex 1 van gedachten over het feit dat ik ook graag met de kinderen een weekje weg zou willen, maar dat alles zo achterlijk prijzig is in de zomervakantie.
Normaliter vind ik thuis blijven en dagjes weg een prima alternatief voor ‘op vakantie’ maar na de ellenlange periode van thuis zitten in coronatijd wilde ik graag echt even ‘uit huis’.
Ineens zei hij “ik ga kamperen, je kunt ook in mijn tent. Ik ga twee weken op vakantie en ik kan hem dan een week eerder voor jou opzetten.”
Na wat overleg en twijfels heb ik besloten om het gewoon te doen! Wie niet waagt, wie niet wint… En zo geschiedde. Terwijl mijn ex en zijn vriendin bezig waren om de tent op te zetten en in te richten, kwam ik aan. Een week later, vol nieuwe herinneringen, vertrok ik weer. Met een aantal uren overlap, samen, met elkaar voor de tent. Er werd gekletst, er werd gelachen en er werden dingen uitgesproken. Dit voelde goed! Twee van mijn liefdes liet ik achter bij hun vader en met de andere liefde ging ik op weg naar huis.
Ook deze liefde vertrok enkele dagen later naar zijn vader. Voor tweeënhalve week. In deze tweeënhalve week is het mij en ex 2 zelfs gelukt te communiceren over de vakantie van onze gezamenlijke grote liefde en hebben we beiden onze best gedaan om het contact met de-niet-vakantie-vierende-ouder te stimuleren. Een aanzienlijk verschil met de tijd die achter ons ligt. Ik ben blij met deze mooie stappen en realiseer mij opnieuw dat tijd soms het beste medicijn van alles is. Dankbaar ben ik voor de rustige (inmiddels, duurde even ?) en goede ouderrelaties, die ik op dit moment met de vaders van mijn kinderen lijk te hebben. Uiteraard is er altijd wel wat te klagen en te mopperen maar he, je bent ook niet voor niets uit elkaar…
Hierna volgden tweeënhalve week zonder kids. Weken waarin ik vaak veel onrust voel, weinig structuur kon vinden en mijn hoofd overuren maakte.
Dit jaar is het mij voor het eerst gelukt om ook te genieten van deze tijd voor mezelf. Ik ondernam dingen waar ik normaal niet snel aan toe kom en wat gaf me dat een goed gevoel!
In deze periode ontdekte ik weer even wie ik zelf ben als persoon en niet alleen als moeder.
Afgelopen voorjaar heb ik de keuze gemaakt om daaraan te gaan werken. Niet maar een beetje of half, maar echt the whole package. Alle beerputten worden open getrokken en uit alle hoeken en gaten komen er dingen naar boven. Het waren zeker niet alleen maar happy momenten in die tweeënhalve week. Er zijn meer tranen gevloeid dan normaal in een half jaar tijd. Ik begon dingen uit te spreken die ik eerst niet wilde of durfde. Want de angst voor falen, schaamte of gezichtsverlies is er altijd. Maar met elke traan die er viel, elk ding wat ik uitsprak en elke stap naar voren werd me steeds meer duidelijk: IK VOEL weer. Die emoties waren zo ver weg gestopt, het leek wel alsof er 3 lagen beton overheen waren gestort.
Het hoge woord was eruit. Ik voelde me op momenten behoorlijk eenzaam. Ik heb onwijs veel lieve mensen om me heen, daar ontbreekt het niet aan. Maar veel van die mensen hebben ook hun eigen partner, gezin en leven.
Wat mis ik het dan om ook mijn eigen leven te kunnen delen met iemand! Confronterend, zeker in de vakantieperiode. Terwijl er om ons heen vooral complete gezinnen zaten, zat ik daar wel in mijn uppie voor die tent op de camping. Daar waar veel mensen samen met hun geliefde urenlang buiten zaten tijdens de hitte, zat ik toch alleen… Dat deed best wel pijn.
Ik wil ook iemand hebben om mee te kunnen kamperen, ik wil avonden lang wijn drinken en kletsen over alles wat ons bezighoudt, ik wil lachen met iemand, ik wil lekker duf naar de sterren kijken en uren naar muziek luisteren en filosoferen over de betekenis ervan.
Stiekem ben ik een hopeloze romanticus, die niets liever wilt dan samen allerlei mooie plannen bedenken en uitvoeren in het leven!
Inmiddels weet ik van mezelf dat deze gevoelens, dromen en wensen vooral in de zomerperiode naar boven komen. In het najaar is iedereen meer binnen en cocoon ik lekker in huis, waar het met drie jongens al krap genoeg is.
Zomerkriebels noem ik ze, een combinatie van allerlei gevoelens, dromen en verlangens.
Misschien was die eenzaamheid niet het allerfijnste om te voelen, maar ik VOEL weer. Ik begin emoties en patronen te herkennen en langzaam wordt de tornado in mijn hoofd een zwevende wolk. Wat een fijn gevoel. Dank zomerkriebels voor deze mooie zomer!
