Anouk is 40 en woont in Amsterdam. Sinds 2018 is zij single mom van 3 kinderen. Je kan hier lezen hoe haar leven een jaar geleden ineens totaal op z’n kop stond. De komende maanden kan je lezen hoe het haar vergaat.
Drie weken later, 19 augustus 2018 vertrok hij uit ons huis. Zonder slag of stoot, zonder weerstand, zonder te vechten, zonder zich te realiseren dat hij nooit meer terug zou komen. Niemand realiseerde zich dat nog op dat moment. We waren op, moe, we hadden geen puf meer om met elkaar te praten. Dat hadden we voor ons gevoel non-stop gedaan sinds ik achter al zijn leugens was gekomen.
We zijn nog wel met vakantie gegaan. Als ik daar nu aan terugdenk, vraag ik me af hoe ik die 2 weken Dordogne ben doorgekomen en waarom ik die keuze maakte. Ik weet het antwoord ook eigenlijk wel; ik hoopte dat het nog goed zou komen, dat we er samen uit zouden komen. Dat we met veel pijn & moeite elkaar weer zouden vinden. Dat we door veel te praten samen en nog beter naar elkaar te luisteren dichterbij elkaar zouden komen te staan. Ik wilde daarnaast de kinderen hun vakantie, waar ze al zo lang naar uitkeken, niet ontnemen. En dus gingen we. Met z’n allen in de auto. De eerste dag was nog mooi en er was ook zeker sprake van liefde. Achteraf is het bizar hoeveel we die week voordat we naar Frankrijk vertrokken, vreeën samen. De intimiteit, het verlangen en de wens om dichtbij hem te zijn was zo groot. Alsof ik wist dat ik hem zou gaan verliezen en dit waarschijnlijk de laatste mogelijkheid was om me geliefd te voelen door hem. Een vreemd psychologisch spelletje dat mijn lichaam met me uithaalde waar ik me zelfs voor schaamde. Dit was toch die lul, die ongelooflijke klootzak die me had bedonderd, me had voorgelogen? Hoezo mocht uitgerekend hij met mij naar bed. Ik vond het een mindfuck, maar goed, zo best was ons seksleven niet, dus tja dat pak je dan toch even mee.
De tweede dag op de camping besloot ik dat ik zou laten zien hoe autonoom ik ben, dat ik hem niet nodig had om lol te hebben, avonturen te beleven, mijn eigen weg te vinden in een vreemd land. Het was een innerlijke bewijsdrang die ik had, niet eens naar hem, maar vooral naar mezelf. Ik had al te lang op hem geleund en gesteund, me misschien zelfs achter hem verstopt. En nu besloot ik dat ik de keuzes zou maken, alleen ik. En het liefst zoveel mogelijk en nog liever; zonder hem erbij te betrekken. Misschien voelde ik al aan dat ik het alleen moest zien te redden en was dit mijn try-out. Als je 2 weken Dordogne alleen overleefd met 3 kleine kinderen zou de rest ook wel gaan toch? En zo geschiedde: daar gingen we met zijn vieren: op naar de Intermarché die we natuurlijk in één keer vonden, naar kastelen met de prachtigste vergezichten, kanoënd over de Dordogne, naar een waterpretpark, het circus, een tour maken door de omgeving. Het maakte niet zoveel uit, als ik maar weg kon. De kinderen vonden me een stoere, leuke mama. We zongen hard mee met de liedjes van mijn Spotify lijst en we kwamen op de mooiste plekken. Maar natuurlijk voelden zij ook de onderhuidse spanning, de onderstroom die niet werd uitgesproken, het verdriet en al mijn emoties.
En hij? Hij bleef alleen achter op de camping…zonder zich te verweren, zonder te vechten, zonder weerstand. Later bleek dat hij meer verdriet had vanwege het opgeven van zijn affaire dan van het feit dat zijn gezin op dat moment stuk aan het gaan was. Hij was letterlijk aan het afkicken van de rush, van het eindeloze appen, de aandacht. Hij was fysiek aanwezig, maar in gedachten bij haar en langzamerhand verloor ik mijn respect voor hem. De vakantie eindigde met mijn opmerking: “het lijkt me beter dat je gaat als we thuiskomen”. En dat deed hij. 3 weken en 3 dagen nadat ik het had ontdekt.
