We zitten in een warm restaurantje en vieren dat het weekend is, mijn 3tal en ik. Het zijn drukke tijden waardoor de balans is verschoven naar een groter appèl op hun zelfzorgend vermogen. Zij doen dat ongelooflijk goed en ik ben trots op ze. En ook hebben we behoefte aan elkaars nabijheid en samen-zijn. Even hergroeperen.
Ineens vraagt de jongste: “Mama? Ik vroeg me af hoe dat is voor jou als je alleen thuis bent en wij bij papa? Vind je het dan heel saai om alleen te eten?”
Zijn plotse, directe vraag slaat in als een bom.
Ik kan ze niet meteen aankijken; zo’n precair moment waarop de impact van mijn reactie bepalend kan zijn. Ik wil niet dat zij zich ooit schuldig voelen over iets dat met onze scheiding verband houdt. Maar ik wil ook eerlijk zijn. Dat heb ik ons beloofd.
Ik neem zijn vraag even mee naar binnen, tot mijn verrassing landt-ie na de eerste schok, heel goed. Ik kijk op en ontmoet 3 paar verschillend vragende ogen. Die van jongste vloeibaar dwingend, middelste met een rustig willen weten en oudste lief en tegelijkertijd op haar hoede. Voor allen het antwoord van belang.
“Wat een lieve vraag. Mijn eerlijke antwoord is dat ik heel ben mèt jullie maar ook alleen. Dus ook dan ben ik oprecht oké.”
4 Paar ogen ontspannen, de mijne nu vloeibaar.
