“Hee mijn grote vriend, wat heerlijk om je weer te zien! Was het een fijne vakantie met pap?”
‘Ja, het was superleuk!!’
Wat volgt is een relaas van 45 minuten over hoe, wat, waar en wie tijdens zijn ruim drie weken bij z’n vader.
Ik geniet van z’n stem, oogjes, levendigheid, verhalen, enthousiasme.
Eindelijk is hij uitverteld.
“Weet je, mannetje? Ik merkte pas hoe lang die 3 weken waren dat ik je niet heb gezien, toen het vandaag was. Want ineens ging vandaag maar niet voorbij, terwijl ik niet kon wachten.”
Stralende oogjes schieten wijd open: ‘Mám! Ik had pre-cies hetzelfde!!’
Dan vliegt hij me om mijn middel en vertelt zijn knuffel mij het allerbelangrijkste verhaal.
Namelijk dat de kern der dingen -hóe alles ook gaat en via welke (om)wegen het leven ook verloopt – altijd overeind blijft als de basis goed, sterk en echt is.
