Valentijnsdag. Dat is voor mij altijd één van de meest discutabele dagen van het jaar. Nou ja Sinterklaas wint het dik in de publieke opinie. Maar niet voor mij. En niet omdat ik single of single mom ben, of omdat ik al die liefde overal niet aan zou kunnen, MAAR omdat ik daar niet maar één dag in het jaar mee bezig wil zijn.
Daar gaat het, naar mijn mening, mis.
Al deze materiële poespas gaat voor mij voorbij aan de essentie van Valentijnsdag, waarvan de oorsprong niet eens helemaal helder is en meerdere varianten kent. Voor mij betekent het mijn allerliefsten vertellen dat ze bijzonder zijn en waarom ze dat zijn. En dat werkt voor mij niet alleen op deze ene “speciale” dag in het jaar. Dat wil ik zo vaak als ik het voel doen. En to be honest, ik ben wel zo’n zoetsappig persoon.
Die ene boodschap in het jaar zet in ieder geval geen zoden aan de dijk. Dat is het vervullen van de verwachtingen van de ander. De dag van de liefde zou men beter de dag van de verwachting kunnen noemen. Want als je er niet aan meedoet, ontstaat er in veel gevallen stiekem toch een teleurstelling bij de ander.
En nu heb ik al een keukentafel vol met hartjes en briefjes van mijn kleine aapjes, omdat ze niet konden wachten met de verrassingen te onthullen. Het ene kunstwerk nog met meer geduld en liefde in elkaar geknutseld dan het andere.
Dus wat doe ik?
Ik schrijf een klein briefje wat één ieder van mijn kleine aapjes zo f***ing bijzonder maakt. Vervolgens teken ik er een heel groot hart omheen. Want daar komt het uit, uit mijn hart. En dus, doe ik stiekem toch mee.
