Als ik dit schrijf is het inmiddels alweer eind oktober, bijna 12 maanden nadat mijn laatste relatie sneuvelde. Wat is er in die 12 maanden toch onwijs veel gebeurd. Soms teveel om te kunnen bevatten en te kunnen verwerken. In mijn hoofd dan. Wonderbaarlijk genoeg gebeurt dat wel.
Laat ik voorop stellen: er zijn nog een aantal dingen die zeker niet zijn zoals ze zouden moeten zijn. Het zou denk ik ook niet realistisch zijn om te denken dat alles binnen een jaar weer in kannen en kruiken is. Als ik iets heb geleerd de laatste jaren dankzij mijn scheidingen en kinderen is dat het verbazingwekkend is wat tijd doet of kan (gaan) doen. Tijd… een zo relatief begrip. Tijd, die ik momenteel door allerlei dingen die er spelen voor mijn gevoel tekort kom. Tijd, die mij heeft geholpen om dingen vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken. Tijd, die bepaalde emoties heeft doen afzwakken. Tijd, waarvan ik nu zelf mag bepalen hoe ik die indeel.
Ik functioneer ontzettend goed op structuur en regelmaat. Laat dat nou nét heel handig zijn met drie kinderen. Er is professionele hulp geweest die mij veel duidelijk heeft gemaakt en geleerd op bepaalde punten maar man man man waar was ik geweest zonder die structuur? Die structuur houd ons op de been, zorgt ervoor dat we doorgaan, dat we niet teveel tijd over hebben om na te denken over de dingen, dat we gewoon DOEN. Doen, gaan, zorgen dat alles draaiende blijft en iedereen zo gezond mogelijk is op zowel lichamelijk en mentaal vlak. Dat is mijn taak. Dat is waar ik momenteel voor leef. En dat is voldoende. Meer hoeft er ook niet.
Ooit werd me verteld dat ik in een overlevingsmodus zit. Het bevalt me eigenlijk wel! Het is goed zo. Het is overzichtelijk. En het meest belangrijke van alles: het voelt fijn! Nooit durven denken dat ik dit ooit nog eens zou zeggen maar wat is het leven toch (weer) fijn! Ik ben me ontzettend bewust geworden van bepaalde patronen en denkwijzen die vastgeroest zaten in mijn hoofd. Niet gezegd dat ze nu helemaal weg zijn maar ik kan er prima mee leven. Ik probeer de juiste gevoelens en patronen de overhand te laten krijgen. En dat gaat mij goed af. Daarmee merk ik dat ik opnieuw steeds meer mijzelf wordt.
Ik mag er zijn met al mijn emoties. Ik ben goed zoals ik ben. Ik mag de vrouw zijn die intens gelukkig kan worden van kleine dingen. Er is geen enkele reden waarom ik niet mijn eigen mening zou mogen geven. Ik mag de vrouw zijn die vol kan schieten als ze iets op moois ziet op straat. Ik hou nu eenmaal niet van 1001 prikkels tegelijkertijd en dat is oké. Ik ben niets minder dan een ieder ander ook al heb ik drie kinderen bij twee vaders. Sterker nog, misschien maakt mij dat juist een heel krachtig persoon. Ik leef graag als een granny, zorg voor mijn kroost en huis en geniet oprecht van de meest burgerlijke dingen. Zonder dat ik daar mijn best voor hoef te doen, dat genieten gebeurt spontaan. Misschien moet ik mezelf elke dag even begroeten in de spiegel: Hallo mooi mens!
