Bijna drie jaar geleden werd mijn hart gebroken. En daar waar ik de jaren daaraan voorafgaand juist had leren vertrouwen op mijn hart en gevoel, was door dit hartenleed mijn innerlijke kompas compleet van slag. In combinatie met een aantal andere ingrijpende gebeurtenissen resulteerde dit in een burn-out. Hartkloppingen, emotionele instabiliteit, oververmoeidheid en een diep verdriet.
Wat volgde was een proces van heling dat ruim twee jaren heeft geduurd. Tel daar zo’n drie jaar (voorafgaand aan de burn-out) bij op waarin het proces van verandering in mij zich al manifesteerde. In totaal dus zeker vijf jaren van evaluatie, reflectie en zelfontplooiing. Een periode van enorme highs en diepe lows. In ieder geval veel focus op mezelf, onrust, onzekerheid en verdriet. Een combinatie waarvan ik me vaak heb afgevraagd en me nog steeds vaak afvraag wat de impact op mijn kinderen is geweest, nu is en zal zijn. Nog even los van de keuze uit elkaar te gaan, wat in zekere zin (ook) als een selfish keuze voelt.
En toch had ik het niet anders gewild. Als ik terugkijk, maar ook als ik kijk naar waar ik nu sta in het leven, is het voor mij een transformatieproces van enorme waarde geweest. Allereerst heb ik van mijn kinderen leren houden. Dat gevoel waar ouders het over hebben, maar waar ik op de een of andere manier niet bij kon. Alsof ik in een overlevingstand stond, gevangen in mijn gevoel ‘er klopt iets niet’, maar nog niet wist hoe ernaar te handelen. Door te kiezen voor een scheiding, of eigenlijk voor mezelf, en de daaropvolgende fase van extreme highs en lows, heb ik gaandeweg de liefde voor mijn kinderen ‘ontwikkeld’.
Maar ook de liefde voor familie en vrienden. Ik geloof dat ik veel ‘voor lief’ heb genomen, maar o.a. door de diepe lows heb mogen ervaren hoe belangrijk en dierbaar familie en een paar goede vrienden zijn.
De band met de vader van mijn kinderen lijkt en voelt vaak als die van een beste vriend. Uit elkaar gaan was en is heftig en ingrijpend, maar ondanks de strijd en struggles is de band en wederzijdse waardering die we hebben opgebouwd zo sterk en deze lijkt alleen maar meer te groeien.
Ik heb het belang van rust ingezien. Van het leren luisteren naar mijn lichaam. Van het effect van gezonde voeding op de adrenaline- en hormoonhuishouding en op energie. Van het trainen van de mind en de kracht van meditatie. Na jaren van niet slapen, door alle spanningen in mijn leven, slaap ik weer en dat alleen al maakt me zo gelukkig.
Geld heeft een totaal andere rol in mijn leven gekregen. Daar waar eerst alles leek te kunnen, moet ik nu constant opletten en keuzes maken. Maar het gevoel van dankbaarheid en plezier dat ik nu kan hebben als ik een keer uit eten kan of als het me lukt mijn kids mee te nemen naar de bioscoop, zou ik voor geen goud willen missen.
Ik ben super zelfbewust, heb bestaande patronen in mezelf doorbroken, heb geleerd dat out of my comfort zone handelen me zoveel kan brengen Ik probeer mijn intenties waar te maken, ik leef vele male meer in het nu, ik lees weer boeken en voel ruimte voor verdieping en ik kan zo nog wel even doorgaan. Ik heb mezelf in de spiegel gekeken en doe dat nog altijd iedere dag. Ik sta dichter dan ooit bij mezelf en ken mijn grenzen steeds beter.
Mag ik dankbaar zijn voor dit alles, wetende dat mijn kinderen hebben geleden en in hun gevoel van binding, veiligheid en vertrouwen wellicht een deuk hebben opgelopen? Dat mijn zoon en dochter om de week van de ene naar de andere ouder gaan en na een fijne overdracht en samenzijn met z’n vieren soms verscheurd lijken te worden. Dat ik voel dat mijn zoon een stukje last draagt van een moeder die het allemaal alleen moet doen en niet teveel hooi op haar vork moet nemen. Dat mijn dochter soms wat negatief en zwaarmoedig kan zijn en ik me dan afvraag of ik mijn verdriet niet zo zichtbaar had moeten verwerken. Maar we hebben het ook zo fijn met elkaar. We lachen, huilen, praten openlijk over emoties en ook verdriet hoort daarbij. Het gaat (over het algemeen) goed met ze en ook op school. Ze hebben het ook fijn bij hun vader en voor zover wij weten, hebben ze het ‘rouwproces’ goed verwerkt.
Misschien is dat wat ik heb meegemaakt, en zijn ook de keuzes die ik heb gemaakt, wel noodzakelijk geweest te groeien als mens en als moeder. Eigenlijk is het geen misschien, maar weet ik het wel zeker. Voor mij is het goed geweest. Ik ben veranderd en toch dezelfde persoon. Ik voel me completer, ervaar steeds meer zelfliefde en weet dat ik van daaruit meer kan geven. Ook aan mijn kinderen. Ik weet waar ik voor sta en wat ik belangrijk vind in het leven, wat mijn waarden zijn. Die zijn echter dan ooit. En die wil ik ze meegeven.
Ik ben dankbaar.
