De feestdagen komen er weer aan. Dat voelt dit jaar heel anders dan vorig jaar. Vorig jaar stond ik nog voor een hele moeilijke keuze. Blijf ik of ga ik weg? Juist de feestdagen hebben mij het laatste zetje gegeven. Als ik het nieuwe jaar in ga, wat wil ik dan in dat jaar bereiken? Waar wil ik naartoe? Blijkbaar een andere weg in dan ik een hele tijd daarvoor was ingeslagen. Die vragen hebben me zo ontzettend geholpen toen. En die andere weg heb ik inmiddels wel gevonden. En ondanks dat dat een weg is met een heleboel kuilen en hobbels, voel ik me daar wel goed bij.
En nu is er bijna een jaar voorbij. En stel ik mezelf weer die vragen. Als ik het nieuwe jaar in ga, wat wil ik dan in dat jaar bereiken? Waar wil ik naartoe? Die vragen zullen hele andere antwoorden krijgen, want voor mijn gevoel is er weer zoveel mogelijk. Ik kan niet wachten dat aan te gaan. En weer nieuwe energie te voelen. Weer echt te gaan leven en niet alleen maar bezig zijn met overleven. Maar er is ondertussen al zoveel gebeurd. Zoveel mooie dingen ook.
Zo heb ik gemerkt dat het leven als alleenstaande moeder van twee kleine meisjes me prima af gaat. We hebben ons ritme aardig gevonden. En het is echt niet alleen maar makkelijk. Regelmatig sta ook ik met de handen in het haar als mijn vierjarige zich weer eens gedraagt als een puber of als mijn tweejarige zich niets aantrekt van enige opvoedkundige acties van mijn kant. Maar dat hoort erbij. Dat heeft niets te maken met het zijn van een alleenstaande moeder. Zo zijn kinderen nou eenmaal.
Ook heb ik gemerkt dat ik steeds meer de moeder word die ik wil zijn. Ik las enkele weken geleden een blog van een dame waarvan mij de naam inmiddels ontgaan is. Ze schreef dat ze haar kinderen het gevoel wil geven dat ze ertoe doen als ze een ruimte binnenkomen. Met enkel je blik van goedkeuring ze het gevoel geven dat ze welkom zijn en dat ze het goed doen. Niet meteen bekritiseren wat er mogelijk niet goed zou zijn. Of op voorhand al aannemen dat ze iets aan het doen zijn wat niet mag. Ze echt zien. Ze onder elk beding het voordeel van de twijfel geven. Het is een illusie, je kinderen altijd zo te benaderen. Maar wat nou als me dat af en toe lukt? Dan groeien niet alleen mijn meisjes, maar ik zelf ook.
En als ik dan denk aan een jaar geleden en dat ik mezelf die vragen stelde. Wat wil ik dan in dat jaar gaan bereiken? Waar wil ik naartoe? Dan had ik niet kunnen bedenken dat ik al hier zou zijn. Dat ik me zoveel meer moeder zou voelen. Alleen dat is al een reden waarom ik niet terug zou willen naar hoe het was. Misschien komt het wel omdat ik ze maar de helft van de tijd bij me heb en ze daardoor nog meer waardeer. Maar ik denk dat het ook komt doordat ik zelf bewuster bezig ben met dit soort dingen, omdat ik daar behoefte aan heb. En daar ben ik best een beetje trots op. Het gevoel dat ik mijn kinderen graag wil geven, geef ik nu dus aan mezelf. Ik doe het goed. En al vind ik dat ontzettend moeilijk om tegen mezelf te zeggen, ik doe het toch. IK DOE HET GOED. En wat betreft die feestdagen. Laat maar komen. Kan ik eens gaan nadenken over al die dingen die ik in het volgende jaar wil gaan bereiken.
