Anouk is 40 en woont in Amsterdam. Sinds 2018 is zij single mom van 3 kinderen. Je kan hier lezen hoe haar leven een jaar geleden ineens totaal op z’n kop stond. De komende maanden kan je lezen hoe het haar vergaat.
‘Ben jij te ver aan het gaan met iemand’? Dat was mijn vraag in de nacht van 27 op 28 juli 2018. Zomaar een vraag, gebaseerd op een vaag onderbuikgevoel, noem het mijn intuïtie. Een vraag midden in de nacht, na een gezellige borrel met vrienden op een lange zwoele zomeravond waar geen einde aan leek te komen. Er was die avond een volle maan die we met z’n allen hadden bekeken door een telescoop. Wat een prachtig beeld! Alsof we zo op de maan konden stappen.
Wat leken we happy, wat waren we zorgeloos. Totdat ik je die vraag stelde. Hoe vaak heb ik mezelf daarna niet voor mijn kop geslagen, hoe vaak heb ik niet gedacht: ‘had ik die vraag maar nooit gesteld’. Was er maar een ‘nee, absoluut niet’ als antwoord gekomen, was die hele avond er maar nooit geweest. Was ik maar gewoon gaan slapen, zoals iedere andere vrijdagavond. Had ik maar…. had ik maar….. Het antwoord dat kwam, had ik nooit van mijn hele leven willen horen.
Dan was mijn leven nog intact, mijn gezin nog compleet, mijn toekomst nog met elkaar en was ik niet door deze hel gegaan. Een andere benaming dan een hel, heb ik het niet kunnen geven. Alhoewel, mijn broer kwam met het perfecte woord voor de emotie die je doorleeft als je hele leven als een kaartenhuis lijkt in te storten; radeloosheid. Dat woord dekt volledig de lading. Radeloos zijn betekent zonder hoop, wanhopig, niet weten wat je moet doen, ontredderd zijn, geen uitweg meer zien, verbijsterd. En deze emotie heeft mij ontzettend lang vastgehouden in zijn greep. Ik was verbijsterd, ten einde raad, wanhopig en compleet ontredderd. Gebeurde dit echt? Gebeurde mij dit? Gebeurde ons dit? Wij waren toch het perfecte stel? En we hadden toch zo’n mooi gezin samen? 3 prachtige kleine meisjes, een mooi huis, allebei een goede baan, onze ouders alle 4 gezond, geen noemenswaardige problemen. We hadden een half jaar daarvoor een nieuw te bouwen huis samen gekocht met het idee er oud & gelukkig te worden samen.
En werkelijk ineens, in een paar zinnen, in een paar uur praten met elkaar was alles weg. Alles maar dan ook alles viel in duigen. En ik kon het gewoon niet bevatten. Het kwam niet binnen, ik kon het niet verhapstukken (nu weet ik eindelijk wat dat woord betekent). Het was simpelweg te veel allemaal.
Het leidde ertoe dat ik nauwelijks kon slapen, nauwelijks kon eten, nauwelijks kon functioneren. Dit gebeurde toch niet echt in mijn leven, dit was toch niet echt? Morgen als ik wakker word dan zal het leven gewoon zijn zoals het altijd was. Maar nee… dat gebeurde geen enkele ochtend en steeds wist ik ‘s ochtends bij het wakker worden in een milliseconde in welke hel ik zat. Dat kleine stemmetje op mijn schouder zei elke ochtend weer: ‘het is echt waar’.
Die avond van 27 juli zal in mijn geheugen gegrift blijven staan. Die avond was het begin van het einde van ons gezin in de samenstelling zoals die bedoeld was. Die avond wist ik gelijk: “dit komt nooit meer goed”. Er was voor mij te veel gelogen, er was te lang bedrogen, er was een te grote verwijdering tussen ons & er was te weinig verantwoordelijkheid, te weinig spijt, te weinig empathie, te weinig inlevingsvermogen. In elk opzicht waren de waarden waarnaar ik leef doorkruist, genegeerd. Ze waren vertrapt. Het was het beginpunt van mijn scheiding.
En elke dag vraag ik me af: “wanneer is dit voorbij? Wanneer wordt het beter? Wanneer gaan de scherpe randjes van mijn emoties af? Waarom is dit gebeurd? Waarom heb ik niks gemerkt, hoe kan het dat ik niks heb gezien? Maar vooral; wat kan ik in godsnaam doen om uit deze radeloosheid te komen? Hoe kan ik er zijn voor de meisjes? Hoe houd ik het überhaupt vol? En houdt dit ooit op? En wie ik het ook vroeg: mijn ouders, mijn vriendinnen, een psycholoog, mijn manager, mijn coach er kwam steeds hetzelfde antwoord; geef het tijd. En dat antwoord is het allerlaatste antwoord wat ik wilde horen. Het betekende voor mij dat ik het gevoel kreeg dat ik alleen maar kon ‘wachten’, lijdzaam toekijken en wachten tot de tijd zou verstrijken. Verschrikkelijk. Ik wilde niet wachten, niet toekijken. Ik wilde dat het allemaal zou stoppen. Ik wilde dat het 27 juli 2018 was en dat ik gewoon was gaan slapen.
