Hèhè, de zomer is weer voorbij. Alle gescheiden ouders slaken een zucht van verlichting dat ze het weer overleefd hebben: het gesteggel met de ex over wie wanneer waar welke kinderen opvangt en hoe er vakanties worden gevierd. Nu is alles tenminste weer gewóón.
Ik geef jullie graag een korte terugblik op mijn zomer 2019. Als alleenstaande moeder vind ik het een nachtmerrie om de zomervakantie door te moeten brengen op zo’n typische familiecamping. Het zuur borrelt me spontaan weer omhoog bij dat woord. Ik zag mezelf al zitten, eenzaam aan de rosé onder de luifel van de compleet ingerichte luxe safaritent. De trieste mislukkeling tussen de gelukkig getrouwde succesouders die kopjes suiker bij elkaar lenen en elkaar uitnodigen voor borrels en barbecues.
Natuurlijk, je wordt heus wel eens gevraagd om een proseccootje te komen drinken, maar er wordt nét iets te aardig tegen je gedaan. De vrouwen maken vervolgens een vliegensvlugge inschatting of je een bedreiging voor hun relatie bent en de mannen beslissen in één nanoseconde of ze je al dan niet willen doen. Kortom: echt ontspannen wordt het gewoon niet.
Daarom besloot ik om afgelopen zomer een week vakantie bij een organisatie te boeken die zich volledig richt op ‘éénoudergezinnen’. En daarmee handig inspeelt op de behoefte van de vele single ouders die wél graag met hun kroost kamperen, maar niet willen creperen. ‘Hebben die andere kinderen dan óók allemaal gescheiden ouders mama?’ vroegen mijn zoon (6) en dochter (8) opgetogen. Dat leek ze wel wat. Hoefde je niet zoveel uit te leggen.
Dat blijkt inderdaad het eenvoudige doch succesvolle concept. Samen met uitsluitend andere eenoudergezinnen -nóóit ‘alleenstaande ouders’ zeggen, want zielig- verblijven we weliswaar op een echte Italiaanse familiecamping, maar daarbinnen bevindt zich een Nederlandse banlieue met een lange rij geelgroene bungalowtenten speciaal voor ons, de partnerlozen.
Een ander niet origineel maar wel zeer belangrijk onderdeel van deze formule is dat je kinderen een groot deel van de week vermaakt worden door een enthousiast Nederlandstalig animatieteam, waardoor er zowaar een kans was dat ik deze vakantie wél twee boeken uit kon lezen. Niet dat je als eenouder aan je lot wordt overgelaten overigens – als je wilt kun je 24/7 meedoen met excursies en uitjes, van een ‘romantische’ Toscaanse lunch tot het knuffelen van berggeiten in het Parco Alpi Apuane, want je mocht je eens gaan vervelen. Maar dat leek mij nou juist zo zalig, vervelen.
Om alvast in de stemming te komen, keek ik twee weken voor vertrek toch nog even naar de reviews op de website:
‘Het zwembad is groter als je erin zit’
‘De cappuccino kost er maar €1,20!’
‘De route naar het strand is tevens een tippelzone’
‘Tenten staan zeer dicht op elkaar, je hebt geen privacy’
‘De disco op de camping gaat tot 4 uur ’s nachts door, geen oog dichtgedaan.’
Allemaal uitstekende ingrediënten voor een zorgeloze vakantie natuurlijk, maar ik stelde wel prijs op een paar uurtjes slaap en enige privacy. Dus wijzigde ik mijn accommodatie á raison de 300 euro van een tent naar een bungalow. Het bleek de juiste investering. Niet alleen stonden de tenten haring aan haring naast elkaar en was ik blij dat ik het gesnurk van de buurman niet zou horen, ik had ook erg veel plezier van de airconditioning aangezien het ’s nachts ook een graadje of 28 bleef. De bungalow bleek alleen niet compleet geluidsdicht te zijn.
Dat merkte ik toen ik de eerste nacht minutenlang opzichtig gekreun hoorde vanuit het open raam naast mij. Ik mocht toch hopen dat mijn buurvrouw niet de héle fles limoncello naar binnen had gegoten tijdens de eenouderborrel van die avond. Liet ze zich nu al bruut nemen door een vrijpostig aangeschoten vader terwijl haar bloedjes van kinderen in het stapelbedje naast haar lagen? Net toen ik dacht: kom nou maar klaar buuv, als het echt zo lekker is wat ‘ie doet kan het nooit zo lang duren, verplaatste het obligate gekerm zich naar mijn veranda. Het bleek een krolse kat.
Op de krolse kat na verliep mijn vakantieweek verder vrij rimpelloos. Dat kwam natuurlijk ook omdat de kinderen het enorm naar hun zin hadden. Het animatieteam bestond uit zo’n tien blozende adolescenten, gehuld in vrolijk gekleurde T-shirts met het logo van de eenoudergezinnenclub erop. Opvallend was dat alledames zonder uitzondering in het bezit waren van hertenbenen, een wespentaille en gigantische borsten. Wellicht spoelden ze supergroeihormonen door het leidingwater in Italië. De mannelijke leden van het team staken er wat gewoontjes bij af. Maar zij hadden het te druk om zich te vergapen aan het vrouwelijk schoon om hen heen, want dezelfde organisatie regelde ook een ‘singlevakantie’ op dezelfde camping. De doelgroep was iets jonger en vooral: kinderloos.
Waarom deze singles strikt van ons gescheiden werden gehouden, werd verder niet uitgelegd. Misschien had het eerdere jaren tot oncontroleerbare orgies en ongewenste zwangerschappen geleid, met onherstelbare reputatieschade tot gevolg. Een beetje jammer was het wel, want de man-vrouw verhouding bij de eenouderclub was ongeveer 1 op 10. Mocht ik me al hebben voorgenomen om een aantrekkelijke papa te schaken, dan werd die hoop al vrij snel de kop ingedrukt.
Toch heb ik me ook zonder orgies zeer goed vermaakt. Het contact met de andere moeders en de enkele vaders was prima. Als ik behoefte had aan iemand om een wijntje mee te drinken, dan kon dat, maar ik liet alle excursies aan me voorbij gaan. De gespreksonderwerpen ging over co-ouderschap, alimentatie en het vaak onbegrijpelijke gedrag van exen. En over Tinder natuurlijk – de datingapp was brandstof voor vele hilarische verhalen. Ik zweeg wel discreet over één van de vaders die ik op Tinder voorbij had zien komen en naar links had geveegd. Tip: zet Tinder uit als je op eenoudervakantie gaat. Want de altijd ronkende datingapp liep ook vol met Maurizio’s, Davides, Marcello’s en andere Italiaanse hapjes waar ik toch geen tijd voor had.
Ook was de desillusie groot toen ik, na een week braaf al mijn flessen, oud papier, appelschillen en restafval keurig in de daarvoor bestemde bakken had gedeponeerd, ontdekte dat deze vervolgens in één en dezelfde vuilniswagen werden gekieperd. Afval scheiden bleek een brug te ver, in het land waar scheiden überhaupt nog een taboe was.
Maar ik was deze zomer tenminste géén gescheiden afval.
