De tijd heelt alle wonden. Maar de tijd heelt geen wonden die kennelijke nog geen echte wonden waren. Vanochtend, Tweede Kerstdag, was ‘de dag die ik wist dat zou komen.’ Tijdens het afleveren van de kinderen vertelde mijn ex dat ze de kerst doorgebracht had met haar nieuwe liefde. Een nieuwe liefde waarmee ze al maanden een relatie heeft.
Eigenlijk wist ik het allang. Die vrijdagavond dat de kinderen onverwacht plots bij mij moesten zijn omdat dat ‘nu eenmaal zo in het ouderschapsplan opgenomen was’, terwijl al weken duidelijk was dat ik die avond moest werken… Halsoverkop moesten er logeeradressen voor ze geregeld worden. Daar waar ze de kinderen kort na de scheiding nauwelijks wilde afstaan mochten ze de laatste maanden ineens zonder slag of stoot hele weekends komen logeren.
Ik wist het al op de verjaardag van mijn zoontje. En dat is vier maanden geleden. Ze waren net terug uit Frankrijk, en plots was daar die vreemde vader die ze tijdens de vakantie hadden leren kennen, helemaal uit Heemstede. Zogenaamd omdat zijn kinderen zo graag op de verjaardag van mijn zoontje wilden zijn. Haha. Hij kwam binnen en direct was duidelijk: hij komt mijn plek innemen. Hoe frustrerend dat ook was, ik snapte het wel:
Mijn ex is een buitengewoon charmante, knappe, slimme vrouw. Ik was niet voor niks met haar getrouwd. En we hebben twee razend knappe en vrolijke kinderen. Als ik als alleenstaande vader op vakantie zou zijn geweest en deze drie tegen het lijf zou zijn gelopen, dan was ik ook direct verliefd geworden. En andersom snap ik het ook. Hij is namelijk een aantrekkelijke vriendelijke man. En hij houdt van kamperen met kinderen. Dat is nou juist iets waar je bij mijn ex punten mee scoort.
Ik kon die Franse Campings minder waarderen. Eén van de vele bewijzen voor mijn ex dat ik niet echt een goede vader ben. Eenmaal geconditioneerd in een slecht huwelijk is het sowieso veel eenvoudiger om de slechte eigenschappen van elkaar uit te vergroten, in plaats van de goede te waarderen. Zeker wanneer één van de twee eigenlijk geen zin meer heeft om tijd energie in de relatie te steken. Ik werk vaak ’s avonds. Als ik dan eindelijk de straat in kwam zag ik haar nog gauw het licht uitdoen, zodat het net leek alsof ze al sliep. Ik was zo vriendelijk haar in de waan te laten dat niet door te hebben. En ik bleef tegen beter in mijn best doen voor de relatie. Zoveel dat het averechts werkte. Tot het einde hield ik hoop op betere tijden. Die zijn niet gekomen en die zouden waarschijnlijk ook nooit meer komen. Dus het is goed zoals het is.
Ook deze nieuwe situatie is goed zoals die is. Mijn ex is de afgelopen vier maanden stukken vriendelijker naar mij toe dan daarvoor. En daarbij is het natuurlijk fijn dat de nieuwe liefde gewoon een aardige vent is. Het had ook een enorme hork kunnen zijn. Waarom raakt het me dan zo? Wil ik haar terug? Nee!! Absoluut niet!! Gun ik het haar niet? Zeker wel! Het is waarschijnlijk gewoon de pijnlijke constatering dat het leven net zo makkelijk zonder mij doorgaat. Dat mijn ex-schoonouders nu net zo vrolijk en opgewekt deze nieuwe ideale schoonzoon in huis zullen halen. Dat ik snel vergeten zal zijn. Dat mijn kinderen dol op hem zullen zijn. Dat ze hem vast een leukere vader zullen vinden. Dat mijn ex hem vast een betere minnaar zal vinden. Dat ik geen toegevoegde waarde lever. Behalve dan om de kinderen op te vangen op dagen waarop zij leuke uitjes hebben.
Ik wil zeker niet terug naar de oude situatie. Toch mis ik mijn ex vaak. Ik vind het leven met z’n tweeën leuker dan alleen. Het was goed geweest voor mijn eigenwaarde wanneer zou blijken dat mijn ex mij ook zou missen. Maar ik ben voor haar niet de beste partner. En zij ook niet voor mij. We halen al jaren niet het beste in elkaar naar boven.
En toch doet het zo’n pijn. Onverwachte pijn. Ik leefde dan ook echt in de veronderstelling dat ik de hele scheiding zonder al teveel kleerscheuren doorstaan had. Nog niet dus. Zo voelt een ‘eenzame kerst’. En die is rauwer dan in een mooi liedje. Het is troostend en treurig tegelijk dat ik zeker niet de enige ben die dit jaar een eenzame kerst ervaart.
