Zondagochtend 9.35 uur
Setting: moeder en haar 3 kinderen van 12, 15 en 17 jaar oud zitten en liggen dicht tegen elkaar in het grootste bed in huis, dat van de moeder.
Reden: familieberaad over te nemen stappen de aankomende week.
Grote en kleine beslissingen: wel of niet naar school, wel of niet nog chill-dates / lunch-dates / balletje-trap-dates, en de belangrijkste: hoe om te gaan met ons co-ouderschap en het wel of niet afwisselen tussen hun ouders.
Dat de strategie #flattenthecurve luidt, zijn we het volop over eens met elkaar. En gezien ieders activiteiten de afgelopen paar dagen is het de vraag wat goed is. Nu allemaal blijven waar je bent en zo de risico’s minimaal maken? Lastig, want of een van ons iets onder de leden heeft, is vooralsnog volstrekt onduidelijk.
Maar dat is dan ook direct het grote probleem van dit virus. De sluip-tijd die het neemt om iets duidelijk te maken.
Aan iedere keuze kleeft een nadeel; we krijgen er een beetje buikpijn van. Dan hakken we de knoop door, heffen het beraad op en gaan ieder doen wat we deden.
Ik vraag me af wat straks beklijft; de pijnlijke spagaat van pragmatische keuzes vol emotionele impact of de weldadige saamhorigheid die zich sinds vrijdag in ons midden heeft genesteld.
