Met enige regelmaat krijg ik de vraag of ik alweer aan het daten ben, of er al een nieuwe liefde op mijn pad is gekomen en of ik er überhaupt voor open sta. The answer is always the same: NEE!
Ik schreeuw het er nog net niet uit (in gedachten wel), hou me in om niet te gaan briesen en mijn hartslag gaat omhoog. Alleen al bij de vraag.
Ik heb er overigens niets op tegen als mensen deze vragen stellen. Integendeel, liever naar het verhaal vragen dan zelf iets bedenken en de wereld in helpen. Ergens is het ook fijn want deze vragen zetten mij weer even in het hier en nu, laten mij stilstaan bij de wereld zoals die nu is. Anderhalf jaar na mijn tweede scheiding. Anderhalf jaar, die snel voorbij zijn gegaan.
Tijd waarin ik alles weer op de rit heb gekregen, verdomd goed zelfs. Ik geniet inmiddels oprecht van mijn ‘ienie mienie’ huis. Het is mijn hobby geworden: bezig zijn met interieur in een huis waar ik mag bepalen hoe het eruit ziet en ik niet afhankelijk ben van een andere mening. Alle drie mijn jongens zitten goed op de rit, hebben alles (of althans dat lijkt zo) goed en voldoende kunnen verwerken en hobbelen weer rustig verder door het leven. Mijn baan loopt lekker en innerlijk ben ik “op reis”. Zoekende naar wie ik ook alweer ben. Tussen de zorg voor mijn drie mannen, baan, huishouden en sociale leven door. Ik vind die reis oké, lig goed op koers en samen gaan we op een mooie (eind)bestemming af ;). Met alle struggles die daar bij horen.
Back to where I started. Een nieuwe liefde, daten, whatever. Nee. Ik denk niet dat ik kan verwoorden of uitleggen hoe intens teleurgesteld ik ben in mijn tweede scheiding. Die eerste scheiding was ook kut, mega kut, maar ‘shit’ happens. Nadat ik mezelf heb kunnen herpakken, genoot ik enorm van ‘lang leve de lol’! Dat beviel prima! Ineens kwam er iemand op mijn pad waardoor alles anders werd…Ik ging weer geloven in de liefde. Ja, echt waar. En man, wat maakte me dat blij en gelukkig! Er was dus wel degelijk iemand die van mij kon en wilde houden, simpelweg om wie ik ben.
Dat mooie, blije, gelukkige gevoel heeft precies drie jaar geduurd. Natuurlijk waren er in die drie jaar ook weleens ruzies of meningsverschillen, in perfectie geloof ik niet. Maar ondanks dat, was ik er na al die tijd, beetje bij beetje, in gaan geloven. Mijn toenmalige psycholoog wees mij er een half jaar voor het einde van deze relatie op dat het leek alsof ik nog steeds in mijn overlevingsmodus zat. Waarom was dat en wanneer hield ik eens op met het zoeken naar die adder onder het gras? Ik mocht er inmiddels wel gewoon in gaan geloven dat het goed zat toch? Je begint niet voor niets samen aan een kindje.
Misschien was het tijd om het ‘overleven’ en deze angst los te laten en te gaan genieten van het leven zoals het was. Dat heb ik geprobeerd; but we all know how the story ended. Dus, nee. Ik kies voor mijn eigen zekerheid en die van de kinderen, voor MIJN geluk!
Er is geen klein muurtje om me heen gebouwd, maar een complete Chinese Muur. Die laat ik voorlopig lekker zo staan. Wat niet weg neemt dat ik iedereen wél het geluk in de liefde gun en er emotioneel van kan worden als ik zoiets zie.
Het zal mij niet meer gebeuren. Maar zeg nooit “nooit”, ook dat heb ik geleerd na mijn eerste scheiding. Wat ik wel heel zeker weet is dat ik me nooit meer zo gekwetst wil voelen, zoveel verdriet wil voelen en zo de controle kwijtraken over mijn eigen leven. Voor mij voelt het veilig zo. Veilig nu. En dat is wat telt. Het is goed zo. En voor de mensen die me niet geloven als ik zeg dat het zo goed is, echt… Het is goed!
