Vier jaar. Ik ben vandaag op de kop af vier jaar terug in Nederland. Als Single mom. Alleen met mijn drie aapjes. Ik snap het niet. De tijd. Waar die is en waar die blijft. Ze zeggen de tijd vliegt “when you’re having fun.” Hmmm…Een scheiding is nou niet echt FUN. Hard werken, naar binnen kijken, diep gaan. Voor alle partijen.
Mijn jongste aapje was één. Hij zei nog niets. Nu is hij vijf. Met praatjes. Heel veel praatjes. Mijn oudste had de leeftijd van mijn jongste aapje nu toen we hier kwamen wonen met z’n viertjes, zonder vader om de hoek. MAAR we zijn al een tijdje helemaal OK. OK met elkaar, uit elkaar..
Waar ik toen stond vier jaar geleden? Geen idee. Op drijfzand. Ergens in de overlevingsstand. Wat ik wel voelde was dat het fijn was niet meer in die impasse te zitten. De tijd dat je voelt dat het eigenlijk niet goed komt, maar er geen beslissing valt. KILLING.
Met een overdreven dosis kijk-mij-nou-lekker-sterk-en-stoer-zijn-en-dit-is-wat-je-laat-gaan, zat ik op de eerste dag, op één oktober, rechtstreeks uit het vliegtuig, bij een sollicitatie.
Niet mezelf, verre van. Er was al wel een proces in werking gezet. Een proces om bij mijzelf thuis te komen. Maar ik had geen idee wat er nog allemaal zou volgen en wanneer ik thuis zou komen. En dat is maar goed ook. Soms is het beter om maar gewoon te gaan, in het diepe te springen zonder een bodem te voelen. Die vind ik wel terug, die bodem. Dat vertrouwen is er ondertussen. Die bodem bleek de afgelopen jaren steviger dan ik ooit had gedacht. Langzaam stonden daar mijn twee voeten stevig in de klei. Met af en toe een storm, die me nog steeds wel eens omver probeert te blazen. Ik wankel, krijg vieze knietjes, maar de kleuren van de klei worden steeds mooier. #focus #stillstanding#pfffwatzegjenoueigenlijkallemaal #Hallozweefteef
