“It’s the most wonderfull time of the year…”
Zegt het liedje dan hè. Ik niet hoor. Niet dat ik per definitie ‘tegen’ deze tijd van het jaar ben. Integendeel, het brengt ook een hoop gezelligheid met zich mee. Al ziet deze tijd er dít jaar nogal anders uit door het corona virus.
Met bepaalde dingen kan ik zeer goed leven, bijvoorbeeld de massahysterie rondom Sint die hierdoor wat minder was. Sinterklaas is wat mysterieuzer en meer op de achtergrond dan de afgelopen jaren. Geen geren van viering naar viering bij alle ouders, scholen, opvangplekken, sportlocaties enz.
Díe rust kan ik nogal waarderen.
Na de Sinterklaas periode dient Kerst zich aan en daar word ik altijd erg blij van. Mijn huis in kerstsferen brengen en cadeautjes inslaan voor de mensen die ik lief heb. Op de één of andere manier heb ik altijd het gevoel dat ik rond deze periode de warmte van de liefde die de mensen om mij heen brengen, toch nèt iets meer binnen komt. Ik ben blij dat ik het zo kan ervaren.
Want wat heb ik die liefde toch nodig. Die liefde maakt het soms net wat draaglijker.
Waar ik in de zomer nog schreef dat de tornado aan het verdwijnen was in zwevende wolken, lijkt de tornado nu wel weer chronisch terug. Ik denk dat de zwevende wolken vooral een (logisch) gevolg waren van de rust die ik ervaarde toen ik twee en halve week zonder mijn kinderen was in de zomervakantie.
Terwijl het gewone ’normale’ ritme er weer inkroop, kwam de tornado weer mee naar binnen. En dat is oke. Het is oke dat ik dat zo ervaar. Een ieder die mij persoonlijk (goed) kent weet hoe heftig het er aan toe kan gaan aan de binnenkant van mijn hoofd. Het staat geen seconde stil, blijft altijd maar doordraaien, denken, piekeren, malen, dingen bedenken. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren en het slaat soms op hol. Net een paard. Geen houden meer aan.
Dat is ook met de leuke dingen zo dus lang niet altijd negatief! Ook over leuke dingen kan ik urenlang filosoferen en nadenken. Het maakt me wie ik ben. Het maakt me de supergoede secretaresse die goed kan plannen, de moeder die voor ieder probleem (groot of klein) oplossingen weet te bedenken, de sociale dame die altijd in is voor gezellige borrels en uitjes, de huisvrouw die het huis schoon en opgeruimd heeft, de vriendin die een luisterend oor heeft en sparringspartner is.
Altijd, sta ik letterlijk ‘’aan’’ door wat het leven met zich mee brengt.
Maar steeds vaker lukt het me niet meer.
Ik loop achter de feiten aan wat betreft het huishouden, gezonde maaltijden bedenken en daadwerkelijk op tafel krijgen. De klusjes blijven zich maar opstapelen en het lukt me niet om elk kind de aandacht te geven die hij soms nodig heeft en verdiend. Op het werk heb ik al snel het gevoel dat ik verdrink in de hoeveelheid en de nachten zijn soms kort.
Niet met dank aan mijn kinderen, maar wel aan mijn hoofd.
Ik geef niet op, ik schrijf (bijna) elke dag, ga naar yoga, probeer te mediteren, neem melatonine, zoek met regelmaat de natuur op maar het lijkt niet afdoende.
Deels ook goed verklaarbaar denk ik. Gezien de beperkingen die het corona virus met zich mee brengt, gaat er meer energie uit dan binnen komt. Veel dingen waar ik energie van krijg kunnen/mogen niet nu. Een festival of concert bezoeken, naar de kroeg met vriendinnen en tot in de late uurtjes wijn drinken, uitgebreid met een groep meiden bijkletsen en samen zijn, leuke dagjes en weekendjes weg (ja met mondkapje kunnen bepaalde dingen zeker nog, daar ben ik van op de hoogte). Terwijl ik er juist weer zo ontzettend klaar voor was!
En natuurlijk zoek ik naar manieren om die energie wel bij te tanken en deels lukt dat, maar niet helemaal.
Kortom, ik heb een lek. Er stroomt energie weg en er komt te weinig nieuwe energie binnen. En dat merk ik naar verloop van tijd. Ik mopper vaak op de kinderen, schreeuw met regelmaat, ben nog ongeduldiger dan ik al was (en heb al nooit veel geduld gehad, kun je nagaan), kan prikkels niet goed verdragen en kan niet veel hebben.
En ja, ik doe het goed. Ik weet het. Ik ben ook maar een mens en mijn gevoelens, gedachten en emoties mogen er zijn. Ze zijn oke.
En ja, we leven nog en zijn (grotendeels) gezond en de meeste mensen die dichtbij mij staan gelukkig ook. Maar my lord, wat vind ik het soms zwaar…
Dus, laten we een fles wijn open trekken en proosten op wat je maar passend vindt. Zoek die reden om te proosten! Want hé, we hangen de slingers zelf op in dit leven toch? En als we daar lekker bij willen klagen op z’n tijd dan mag dat zeker. Cheers.
