Hoteldebotel verliefd ben ik. Al vanaf het allereerste moment. En dat allereerste moment is inmiddels bijna twee jaar geleden. Nu ben ik ongeveer een jaar bij mijn ex weg, dus dan kun je wel uitrekenen hoe lang ik hem bedrogen heb. Lang. En niet zomaar een beetje. Nee, volle bak. Met alles erop en eraan. En weet je. Ik heb er ook nog eens enorm van genoten.
Dat klinkt keihard. En dat is het ook. Maar dat is mijn kant. En dat doet waarschijnlijk een heleboel gescheiden moeders en vaders pijn. Want die zitten aan de andere kant. Zoals mijn ex. De vader van mijn kinderen. Die ik ongelooflijk veel pijn heb gedaan.
Dus ik weet wat het doet. Pijn. Verdriet. Boosheid. Vooral dat laatste. Een heleboel boosheid. Ik heb het alleen niet zelf gevoeld. Ik heb het gezien en moeten incasseren. En terecht.
Inmiddels lukt het me redelijk mijn eigen leven weer op te pakken. Met ups en downs. Zonder spijt van wat ik allemaal gedaan heb. En bij vlagen een schuldgevoel naar mijn ex. Ik kan me zo goed voorstellen dat er iemand is die dit leest en zich afvraagt of ik geen hart heb. Hoe ik iemand zo pijn heb kunnen doen en me er zo over kan uitlaten. Als ik mezelf recht aan wil kunnen kijken in de spiegel is er wat mij betreft nog maar één ding over. En dat is de waarheid. Zeker naar mezelf. En dan is dit hoe ik me voel. Ik kan het niet mooier maken dan het is.
Nu, een jaar later, vind ik het verschrikkelijk te zien dat mijn ex het moeilijk heeft.
Dat is wat mij pijn doet. En niet omdat ik mogelijk de reden ben van zijn struggles, maar omdat hij uiteindelijk nog steeds iemand is waar ik om geef en ik hoop dat hij weer geluk vindt. En daar kan ik hem niet bij helpen. Dat kon ik destijds ook niet.
Dat moet hij helemaal zelf doen.
Ik moet hem binnenkort ook gaan vertellen dat zijn kinderen de man gaan ontmoeten waar ik hem mee bedrogen heb. En er komt een moment dat hij hem ook gaat ontmoeten. Zo’n situatie waarvan ik me dan weer afvraag hoe ik daar in hemelsnaam in ben beland. En waarvan ik nu nog niet weet hoe ik daar dan weer mee om moet gaan.
Dit dus. Pijn. Verdriet. Schuldgevoel. Of het ontbreken ervan. Verliefdheid. Opnieuw houden van. Ingewikkelde situaties om verder te kunnen. En ervaren dat de twee werelden waar ik lange tijd in geleefd heb, langzaamaan één wereld worden. De mijne. En hoe ingewikkeld ook. Ik voel me er al aardig thuis. En mijn kindjes ook.
