Het was toch een raar momentje. Ik moest bij e-matching mijn profiel invullen en daar kwam de vraag: kinderwens? Een paar onschuldige lettertjes die jarenlang mijn leven beheersten. Ik had graag een groot gezin gehad. Zo’n tafel vol met kinderen, heerlijk leek mij dat. Maar om de een of andere reden was het mij niet gegund. Na de geboorte van mijn dochter kreeg ik miskraam na miskraam. Uiteindelijk drie na elkaar. Het stomme is, dat ze allemaal gebeurde op één van onze verjaardagen. Hoe ironisch is dat! Ik woonde in die tijd in het buitenland. Toen ik vervolgens vroeg aan mijn gynaecoloog wanneer hij jarig was, keek hij mij wat vreemd aan. Nederlandse humor in het buitenland slaat niet altijd aan.. En toen, op mijn 37e, de dag voordat ik naar een fertiliteitsspecialist zou gaan, kondigde de liefde van mijn leven volledig uit het niets aan dat hij wegging. Geen ruzies, geen ‘zullen we wel of niet uit elkaar gaan-discussies’, nee dit kwam volledig uit de lucht vallen. Net een huis samen volledig verbouwd, we zouden gaan trouwen en een week ervoor had mij nog uitgebreid verteld hoeveel hij van mij hield. En zijn enige toelichting was; “ik wil er niet over praten”. Dus vertrok ik met dochter en drie koffers naar Nederland om daar helemaal opnieuw te beginnen. Kapot was ik. Ik begreep er niets van. Al snel bleek dat er al iemand in het spel was. Hij verliefd, ik gebroken. We waren niet getrouwd, dus mijn hele financiële toekomst was onzeker. Ik ben in Nederland weer helemaal opnieuw begonnen. Binnen een klein jaartje vond ik een baan in mijn vakgebied, een leuk huis om te wonen en kon mijn leven weer beginnen. Naast het verlies van mijn relatie, kwamen opeens ook keihard het verdriet om de miskramen weer terug. Ik dacht altijd als het misging dat dit kindje zijn of haar leven had gegeven voor het kindje dat zou blijven leven. Alleen die kwam dus nooit meer nu. Na een jaar ben ik ook weer hard aan het daten geslagen –daarover later meer-, want ik wilde dolgraag nog moeder worden. Die leuke man kwam niet, en de relaties die ik wel had waren niet steady genoeg voor kinderen. Nu ben ik 44 jaar. Ik heb een prachtige dochter en een mooie carrière. En als ik even twijfel, ga ik een dagje naar mijn nichtje en neefje. Ik houd van ze tot aan de maan en terug, maar na een dagje met hen weet ik echt dat ik er te oud voor word. De laatste keer dat mijn neefje was blijven logeren, heb ik mij de maandag erna ziek gemeld. Uitgeput was ik. Maar het blijft verdrietig. Soms popt dat verdriet weer even op. Zoals toen ik dat profiel moest invullen. Maar ik meen het, denk ik . Kinderwens? Nee. Het voelde raar, maar ook heel bevrijdend om dat in te vullen.
