Na mijn huwelijk (of scheiding) zoals je wilt, liep ik ongepland tegen enkele nieuwe relaties aan. (Ja, het is goed om de scheiding eerst te verwerken alvorens een nieuwe partner te zoeken, maar in real life loopt het vaak net even wat anders.) Mannen die zich vermomden als prinsen op witte paarden. De meeste prinsen die ik tegenkwam waren al een keer van hun paard gevallen (of geduwd). En waar je in beginsel denkt, dat schept een band, blijk je een verkapte uithuil-psychologenrol te gaan vervullen (of op je te nemen, het is maar net hoe je het bekijkt). Want: de vrouw is bij ze weggegaan én ze hadden te weinig seks én zij had te weinig aandacht voor hem. Maar: hij had ook dingen niet goed gedaan. Hij had het niet zien aankomen. Zij was opeens dingen voor zichzelf gaan doen en zoveel meer. Het geeft veel gespreksstof, zo’n ‘gezamenlijke’ scheiding. En je raakt er dan samen ook niet over uitgepraat. Het schept een band. Je vertelt elkaar ook je voornemens. Om nu echt goed op jezelf te passen, aan te geven wat je wel en ook vooral niet wil. En vooral niet meer doen wat de ander wil. En je duikt met elkaar het bed in. De volgende ochtend heeft de nieuwe prins in spé een appje van zijn ex (want de scheiding verloopt moeizaam) waarom hij de broodtrommels van de kinderen niet schoon heeft meegegeven. Hij kon toch wel eens aan een ander dan alleen maar aan zichzelf denken?
Ik stel dan wel eens de vraag: waar heb jij dan behoefte aan in een relatie? Dat weten ze vaak niet. En: dat is ook moeilijk. Weet ik uit ervaring. Want op de een of andere manier ga je je pas afvragen waar je behoefte aan hebt (of had) als je relatie al lang voorbij is.
90% van de tijd vind ik het heerlijk om alleen te zijn. Fijn huis, lieve vrienden, niemand die tegen me zegt wat ik moet doen en wanneer. Gezellig samen met mijn kinderen. Zeker als ik vriendinnen om me heen hoor over de problemen waar zij over struikelen in hun (nieuwe) relatie. Hij zit op zijn telefoon voordat we gaan slapen, hij knipt zijn teennagels waar ik bij ben, hij besteed meer tijd aan zijn hobby dan aan mij en hij heeft zijn haar te kort geknipt. Maar 10% van de tijd mis ik ‘iemand’. Iemand die een glas wijn voor me inschenkt, op zondagochtend nog een rondje koffie maakt. Die aan me vraagt hoe mijn dag was. En ja ook voor seks, gewoon lekker vrijen wanneer ik er zin in heb. En naast elkaar wakker worden. Misschien zijn die behoeftes van ons wel helemaal niet zo moeilijk en veel simpeler dan we denken, en waar naar we zoeken…
