Zo, nadat het maaaaaaanden stil is geweest op blog gebied vanuit mij heb ik besloten om weer aan de slag te gaan. Want wat vond ik dat leuk om te doen! Het geeft me echt voldoening. Daarnaast is het ook iets waar ik energie van krijg. Aangezien ik nogal snel ‘’leegloop’’ qua energie dus noodzaak om de energie krijgers ook op te pakken!
Ik heb een ontzettend bewogen periode achter de rug en zit er deels nog middenin. Ik heb namelijk voor de tweede keer (seriously, geen grap) een scheiding achter de rug. Dit keer geen huwelijk of geregistreerd partnerschap wat ontbonden hoefde te worden, dat scheelt een hoop. Wel is er uit de liefde die wij ooit voor elkaar voelden een prachtig kindje gegroeid, deze ‘’scheid’’ helaas met ons mee. En wat doet dat toch inmens veel pijn. Uit liefde zet je samen een kindje op de wereld. Je hebt het geluk dat je dit gegund is, gezond en wel ter wereld komt. In ons geval was Noah het familielid wat ons allemaal verbond. Ik had namelijk uit een eerdere relatie al twee zoons: Senna en Luca. Noah is een heerlijk vrolijk, actief en nieuwgierig mannetje wat ons allemaal met elkaar verbond. Wat waren we een mooi en speciaal gezin! Bij elkaar geraapt en wel, maar dat mocht de pret niet drukken.
Als het dan toch mis gaat… Als het dan toch mis gaat terwijl je er zo bewust voor hebt gekozen. Opnieuw voor hebt gekozen in mijn geval… Al je angsten opzij hebt geprobeerd te zetten om toch weer opnieuw in de liefde ‘’voor altijd’’ te geloven… Je bent tenslotte niet zomaar aan een kindje begonnen. Jezelf zo bewust was van de dingen die er gebeurden. Zo in het bijzonder kon genieten van de kleine dingen die de liefde ‘’opnieuw’’ met mij deed. Voorzichtig een stemmetje in mijn achterhoofd had: zal dit dan inderdaad echt voor altijd zijn? Tegelijkertijd het andere stemmetje probeerde weg te drukken die soms zei: dit kan niet waar zijn, waar is het addertje? Als het dan toch mis gaat…. dan is de grond onder je weg gevaagd, dan is het plezier even verdwenen, dan is er geen vertrouwen meer, geen vertrouwen in de liefde, geen vertrouwen in de mensen om je heen, geen vertrouwen meer in het leven.
Dat zoiets je één keer gebeurt is vreselijk en heel erg. Maar het kan gebeuren…. Als het je twee keer gebeurt… ben je er eigenlijk wel van overtuigd dat het aan jou moet liggen. Want één keer kan zoiets gebeuren, maar twee keer? Dat kan toch bijna niet? En het gaat in deze niet om schuld, ik vind waar er twee mensen uit elkaar gaan hebben er twee mensen een aandeel in dat proces. Maar wat een inmense pijn voel ik nu voor de tweede keer! Ik denk zelfs nog veel meer dan de eerste keer. Het is dubbel, vanuit de eerste keer weet ik dat het inktzwart is maar je het echt overleeft, ook al denk je soms van niet. Dus ik weet dat we het nu overleven, er is sneller perspectief. Maar het vertrouwen en gevoel wat weg en stuk is, dat voelt zo intens… Nu ik het opschrijf komen de tranen weer omhoog. Hoe dan? Hoe moet dat gevoel ooit (deels) herstellen?
Daar zit je dan… 32 jaar, inmiddels voor de tweede keer gescheiden, 3 prachtige en gezonde zoons, het geloof en vertrouwen in de liefde en mensen om je heen deels kwijt. 1 hoog, een klein balkonnetje, de 3 jongens op 1 slaapkamer, mijn slaapkamer waar de deur uit moest omdat er geen ruimte was om hem open of dicht te doen. 65m2. Maar we hebben een dak boven ons hoofd. En nog steeds weet ik dingen te vinden waar ik heel erg dankbaar voor ben. Echt. Ik ben een persoon bij wie het glas heel vaak voor driekwart gevuld is. De laatste maanden even niet. En ja, ik weet dat er betere tijden komen. Ik weet dat ik mezelf ooit weer beter ga voelen. Ik weet dat ik ook naar de positieve dingen moet proberen te kijken. Ik weet het allemaal. Maar soms is het ook gewoon allemaal heel erg kut! Soms is het zo kut dat je de positieve dingen niet eens meer wilt of kunt zien. Tijd…. Het kost veeeeeeel tijd….
