Voor het eerst deze week word ik overspoeld door tranen.
Mijn eerste reactie “Waar komt dit nou ineens vandaan?”
In een tweede golf van verdriet is het mij al duidelijk. Ik verdrink er bijna in.
“We’re in this together” of “You never walk alone”. Overal klinkt dezelfde boodschap en proberen we elkaar het hart onder de riem te steken.
Ja, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Maar het VOELT wel alleen. Het hing al een beetje als een sluier over de afgelopen week. Ik kon hem nog wegdrukken. Niet binnen laten komen.
Ik keek ernaar uit om even drie dagen zonder kindjes te zijn. Net als anders. Om mijn eigen dingen te kunnen doen. Alleen ZIJN. Een ‘luxe goed’ voor alle gezinnen in deze weken.
Ik was blij dat de vader van mijn snuitjes nog naar Nederland kon komen.
Net als anders, iedere twee weken. Adem halen, voorbereiden op de volgende twee weken of misschien ook langer deze keer.
Maar nu, laat de rust in huis de gebeurtenissen en gevoelens binnen komen.
Ik relativeer, waar heb ik het nou eigenlijk over…? Ik heb een dak boven m’n hoofd, ik heb gezonde kinderen, ik hoef niet te hamsteren, ik heb lieve familie en vrienden, ik drink nog steeds iedere ochtend mijn koffie MET havermelk en ik kan volgens Rutte nog zeker 10 jaar poepen MET wc-papier.
WTF. Waar heb ik het nou eigenlijk over?
Nou ja een gevoel. Van alleen VOELEN. En daar ben ik zeker niet de enige in. Of je nou een single ouder bent of niet. Het overvalt ons wellicht allemaal in deze tijd.
Aan dat gevoel kan ik mij niet onttrekken of even iets veranderen.
Het is er. Onverwacht. Kwetsbaar.
Ze drogen op, de tranen.
Wat komt, dat komt.
