Als co-vader van twee kinderen vind ik het heerlijk ook af en toe één-op-één iets leuks te ondernemen. Op één of andere manier is het nu ik gescheiden ben makkelijker tijd alleen met één van mijn twee kinderen door te brengen. Vlak na de scheiding, een aantal jaren geleden, ging ik met mijn zoon naar Waterloo. De symboliek droop ervan af. Mijn dochter van 9 jaar was onlangs aan de beurt. Ik ging met haar een weekend zeilen richting Schiermonnikoog.
Mijn intentie en onze afspraak was dat mijn dochter niks hoefde te doen, nergens mee hoefde te helpen, maar wel zo veel mogelijk mocht en zou doen. We hadden een tweemastertje gehuurd met een klein kajuitje op kruiphoogte, waarin we met zijn tweetjes konden slapen.
Het was berekoud en beregezellig. Bijzondere en prachtige dagen waarin wij ondanks het spannende en winterse weer een fantastische zeiltocht gemaakt hebben.
Terugkomend in de havenkom op zondagmiddag, tuigde ik single-handed ons schuitje af, startte de motor en voer naar de sluis, die voor ons op groen sprong. Maar plotseling…PATS.. viel de motor uit. Niet meer aan te slingeren. Ik greep naar de roeiriemen en riep mijn dochter mij te helpen, zodat zij mij een beetje kon sturen tussen de grote palen, andere aangemeerde boten, weg van lagerwal en recht de zeesluis in.
Ze had net liggen slapen in ons kleine kajuitje en was van mijn harde dwingende stem niet gediend. Dus nee, ze wilde mij niet helpen.
Demonstratief ging ze met haar armpjes over elkaar, boos kijkend met een traan over haar wang mij niet helpen. “Ik doe niks als jij zo doet”. Mijn primaire reactie in zo’n situatie is terug kwetsen. Ik zei mijn lieve stoere zeildochter dat ik haar een kleuter vond, wellicht te klein is om mee te gaan en dat dit me tegenviel van haar. En of ze wist wat muiterij betekende? Achteraf voel ik mijzelf gemeen, maar geeft mij tegelijkertijd inzicht in mijn “fight/flee/freeze” reactie in een voor mij stressige situatie. I FIGHT.
Het mooiste van deze, ook echt wel wederzijdse, onredelijkheid was de evaluatie achteraf.
De reflectie en de feedback. Wij kennen elkaar inmiddels 9 jaar. En dit gebeurt niet voor het eerst, zo’n plotsklapse uitbarsting. Toen we weer heerlijk zeilend het laatste stukje aflegden kwamen wij beide tot de conclusie dat de oorzaak van onze wrijving na een wrijvingloos weekend, lag in het feit dat we het allebei koud hadden, honger hadden en moe waren. En dan is onze amygdala, ons amandelvormig alarmsysteem, op zijn gevoeligst en stuurt ook het sterkst ons gedrag. Zelfs mijn dochter begrijpt dat. Erkent het in zichzelf. En herkent het bij mij.
Dankbaar en meer voldaan dan uitgeput reden we grotendeels stilzwijgend, die avond weer terug naar huis. Wat is het mooi om een uitstapje met één van mijn kinderen te maken, wat is zeilen en droogvallen op het Wad mooi en vooral: wat is het mooi als ik het met de mensen van wie ik hou, het na een af en toe onvermijdelijk conflict toch weer kan bijleggen. Dat stemt hoopvol.
