Stiefouderdag. Zondag is het stiefouderdag. SO WHAT?? Nou heel wat. Het zijn kwetsbare rollen wel eens extra belicht mogen worden. Zo ook de vriendin van de vader van mijn kinderen.
Stief. Ik vind het een vreselijke term. Het heeft een negatieve connotatie. Waarschijnlijk door alle stereotyperende sprookjes en films waarin stiefouders vaak slecht zijn. Bonus. Nog zo eentje. Ik krijg er kriebel van. Ik kan niet eens zo goed onder woorden brengen waarom precies. Misschien omdat de nadruk zo zeer ligt op het onderscheid tussen bloedband en geen bloedband. Dat is wat ik er lastig aan vind. Want de ‘nieuwe’ familie van mijn snuitjes hoort gewoon bij hen. Bij hun leven van het hebben van gescheiden ouders.
Pas als de emoties en conflicten van de (stief)ouders in de weg zitten, zorgt dit voor loyaliteitsproblemen. Ouders die moeite hebben met de stief familie van de andere ouder. Of stiefouders die moeite hebben met alle dynamieken die ontstaan binnen het nieuwe gezin of met de andere ouder.
Het is niet makkelijk, het begin van een nieuwe liefde in het leven van de andere ouder, dat geef ik toe. Maar het gaat om het belang van de kinderen voorop te stellen. Altijd. Het gunnen van geluk aan de andere ouder is ook in het belang van de kinderen en is de weg naar ruimte en rust voor jezelf. En ja dat lijkt vaak makkelijker gezegd dan gedaan. In de rauwe pijn die ik had was dat moeilijk, bijna niet te doen. Maar ergens wist ik wel dat ik daar wilde komen. Om zelf vooruit te kunnen, te groeien.
Ook ik had een stiefoma en een stiefopa. Ik wist niet beter dan dat ze bij mij hoorden. Ik had drie opa’s en drie oma’s. Ik was altijd een beetje trots als ik dat vertelde. Want ik had er gewoon heel veel. Meer dan mijn vriendinnetjes. Wij maakten thuis geen onderscheid tussen echt en niet echt. Alle pijn en ellende die daaraan voorafgegaan is, was mij als klein meisje niet bekend. De ouders van mijn moeder zijn gescheiden toen zij nog een peuter was. In die tijd ongehoord. De oorlog was net ten einde, mijn grootvader vertrok naar Nederlands-Indië en werd een afwezige vader voor mijn moeder.
Ik heb mij als kind nooit afgevraagd waarom mijn grootouders niet meer bij elkaar waren. Voor mij was het gewoon een gegeven. Mijn niet biologische opa en oma hadden ons in hun hart gesloten en het voelde niet anders dan onze bloedband grootouders. Ik denk dat de eerste keer dat ik de vraag stelde “waarom kunnen wij voor mijn verjaardag niet gewoon iedereen uitnodigen” ik al een puber was. Knap eigenlijk hoe mijn moeder ermee was omgegaan richting ons. Zeker omdat wij als kleinkinderen voelden en ook regelmatig uitspraken dat wij de ‘nieuwe’ setjes veel beter vonden passen. We vonden het niet gek dat onze biologische grootouders nier meer samen waren afgaande op hun persoonlijkheden. Al zag mijn moeder dat waarschijnlijk ook, moet dat wel confronterend zijn geweest.
De pijn die zij als kind, in die tijdgeest, van gescheiden ouders en een afwezige vader heeft moeten ervaren, heeft zij nooit bewust aan ons meegegeven. En dat vind ik knap.
Niet dat de scheiding geen impact heeft gehad op mijn moeder. Integendeel. Voorbeeldig was de scheiding zeker niet. In het belang van het kind had destijds zeker geen prioriteit. De pijn die mijn moeder door de scheiding van haar ouders had, kwam voor mij eigenlijk pas echt naar voren toen ik zelf ging scheiden. De impact werd zichtbaar en de pijn voelbaar. Dat wilde ik in ieder geval anders doen. Dat gaat niet vanzelf. Er volgde namelijk een periode van rouw waarin allerlei emoties door mij heen gierden. Dat is normaal. Dat hoort erbij. Afscheid nemen doet pijn. Heeft tijd nodig. Maar het besef was altijd daar: zolang onze kinderen er maar zo weinig als mogelijk last van zouden hebben. Ik denk dat dat tot nu toe vrij aardig is gelukt. En daar ben ik niet alleen verantwoordelijk voor. Daar ligt ook een heel stuk bij de vader van mijn kinderen, bij zijn vriendin en bij haar familie. En bij het pijnlijke verleden van mijn moeder en hoe zij daarmee omgegaan is. Waar ik van geleerd heb. Zodat history doesn’t repeat itself.
Gelukkig hebben wij met z’n allen voor ogen dat het om de kinderen draait. Dat zij zichzelf mogen zijn. Bij mij. Bij hun vader. Maar ook bij zijn vriendin en haar familie. We gunnen elkaar het geluk en het plezier van onze kinderen. Ik ben blij met de stieffamilie van mijn kinderen en in het bijzonder de vriendin van hun vader. Blij dat mijn kinderen met veel plezier opgenomen zijn in hun familie, zich welkom voelen en gewoon een extra grote familie hebben. Net als ik vroeger gewoon extra veel opa’s en oma’s had.
