Ik had mijn nieuwe leven ‘vol aangezet’ en genoot van alles wat ik in de snelkookpan had gestopt (de cursus Mindfullness, mijn coaching, yoga, sporten, uitgaan, Tinder). Ik vond het allemaal zo fijn. Het gaf me een klein beetje het gevoel dat ik in control was, dat ik de regie had. Dat ik heel hard aan het wegrennen was voor de realiteit, dat besef kwam maar langzaam binnen. Op sommige momenten was de confrontatie bikkelhard; zoals op de verjaardag van mijn oudste dochter, maar ook Sinterklaasavond en de eerste keer Kerstmis alleen. Wat was het allemaal leeg, hol & het verdriet vaak zo tastbaar. Mondjesmaat liet ik het af en toe binnenkomen, maar ik durfde het vaak het niet. Het maakte me vooral heel bang. Alsof iemand mijn keel dichtkneep en ik geen adem meer kreeg.
Het contact met mijn ex verliep vaak moeizaam, de berichten naar elkaar waren puur functioneel en maar zelden was er een verbinding tussen ons. Ik besefte me dat die verbinding er de laatste jaren nog maar weinig was geweest. We waren opgegaan in de hectiek van het gezinsleven, ons werk, ons sociale netwerk van vrienden en familie, maar eigenlijk helemaal niet meer opgegaan in elkaar. We waren elkaar letterlijk kwijtgeraakt. En ik besefte me dat ik daar voor de volle 50% verantwoordelijk voor was geweest. Ik had niet genoeg aan de bel getrokken, niet genoeg geagendeerd dat ik ook wel weer eens een weekendje weg wilde, geen oppas gecheft, geen verrassinkjes gepland, niet voldoende de ernst ingezien van onze verwijdering die langzaam maar zeker plaats had gevonden. En hij ook niet. Hij koos voor zichzelf door zich helemaal te verliezen in een collega. En zo stapelde leugen op leugen zich op. Het moeras van stiekeme afspraakjes, ontelbare appjes, telefoontjes, verlate avondvergaderingen, vroege “ontbijtsessies” slokte hem helemaal op. En zo raakten we elkaar definitief kwijt.
Door ook mijn aandeel te benoemen en daarin opnieuw de verbinding te zoeken met mijn ex, voelde ik dat ik dichter bij mezelf kwam. Hoe wil ik in het leven staan? Wat vind ik nou eigenlijk belangrijk? Waar sta ik voor, welke waarden draag ik met me mee? En handel ik daar ook naar? Weten mijn vrienden en vriendinnen dit? En voelen ze dat ook? Merken ze er iets van? Ik kwam erachter dat ik mijn leven heel anders had ingericht en helemaal niet naar mijn waarden leefde, er niet naar handelde.
Ik vergeleek mezelf vaak met anderen, kon heel erg jaloers zijn op vriendinnen, vertelde mensen niet hoe het echt met me ging en durfde niet de stappen te zetten die zo nodig waren. Ergens schudde de hele affaire alles wakker, want niets was meer zeker. Er was geen houvast meer. En als ik iets wilde veranderen, dan kon ik alleen maar beginnen bij mezelf. En dat was taai om te erkennen. Moeilijk omdat ik diep in mijn hart deze hele scheiding niet wilde en al het onbekende maakte me bang, zo bang. Zou ik het wel redden alleen? Hoe dan? Waar moest ik beginnen? En wat wilde ik eigenlijk? Alle verantwoordelijkheid ligt bij mij, het is mijn leven.
Mijn aandeel delen met mijn ex was een grote stap, maar nodig omdat we de rest van ons leven aan elkaar verbonden blijven. Hij zal altijd de vader zijn van mijn kinderen en ik hun moeder. En ik wist dat ik onze relatie waardig en respectvol wilde krijgen. Waardigheid was en is nu nog steeds de belangrijkste waarde waar ik naar leef.
Ik zal nooit mijn ex zwartmaken tegenover de kinderen, ik heb zijn minnares nooit gebeld, gemaild, gestalked, in elkaar geslagen of publiekelijk aan de schandpaal genageld (al heb ik er ohhhhhhhh zo vaak aan gedacht om gruwelijk wraak te nemen!). Ik heb het allemaal niet gedaan, ik heb het NIET gedaan. Ik heb gekozen voor de waardigheid. Ondanks al mijn woede, pijn & verdriet.
En zo begon er langzaamaan een nieuwe Anouk te ontstaan, één die autonome keuzes maakt, die avonturen beleeft, die lacht, die huilt, die doorleeft, die leeft! Een Anouk die haarzelf steeds beter leert kennen en ook haar grenzen durft aan te geven. Een Anouk die stapje voor stapje de persoon wordt, die ze misschien altijd al had willen zijn.
