Best gek dat vandaag de dag is dat ik achttien jaar geleden verkering kreeg met degene die nu mijn ex-man is. Zijn beste vriend was jarig op de dag dat wij ooit voor het eerst zoenden. Facebook herinnert mij eraan dat het die dag is. Michiel is vandaag jarig. Feliciteer hem. Ik dacht het niet Facebook. De trein die ik ben opgestapt gaat een andere kant op. Ik volg inmiddels een andere route. Dag Michiel. En dag ex-man.
Achttien hele jaren geleden. Ik dacht dat “wij” voor altijd waren. Nooit gedacht dat ik er nu zo bij zou zitten. En hoe ik me dan voel zes maanden nadat ik de knoop heb doorgehakt? Opgelucht. Mijn blik vooruit. Eindelijk. Ik roep dan misschien wel vrolijk met mijn beide handen zwaaiend in de lucht dag ex-man, maar ik roep minstens zo hard uit volle borst hallo vader van mijn kinderen.Vader van mijn grootste bezit. Hallo! Hier ben ik en ik wil voor het eerst sinds lange tijd met jou samen iets doen.Graag voorzien van duidelijke afspraken en op gepaste afstand.
En precies op díe dag, de verjaardag van Michiel, zit ik bij mijn ouders in de tuin. Denkend aan volgende week. Ik ga voor het eerst alleen op vakantie met mijn kinderen. Zonder mijn ex-man, maar met de vader van mijn kinderen op die gepaste afstand. Ik voel me sterk en moedeloos tegelijk. Ik wil het gevoel kwijt dat dit een alternatief is. En dan. Precies op dat moment springt mijn oudste dochter op de bank. Ze giert het uit. Ik vraag haar wat er is. “Mama! Mama, ik ben zo blij!” En dan. Precies op dat moment reageert mijn lichaam. Ik krijg kippenvel en er verschijnt een lach op mijn gezicht. Ze klimt van de bank en komt naar me toe. “Mama, ik vind je zo lief.”
Ik geloof dat ik en die vader van mijn kinderen, ondanks alles, iets goeds gedaan hebben.
