Op een vrijdagavond in September, word ik stapelverliefd tijdens een eerste date. Die verliefdheid blijkt een paar weken later niet zo lekker te combineren met de medicijnen die ik op dat moment krijg voorgeschreven. Slaapritme overhoop, heftige temperatuurschommeling en ‘worst of all’: paniekaanvallen, op Tsjernobyl niveau.
Voordat het duidelijk is dat het allemaal komt door die pillen heb ik er al drie sessies met een psycholoog op zitten. Wanneer die verliefdheid deze situatie na een tijdje niet overleeft (fuck en au!) adviseert mijn psycholoog om eens wat andere vrouwen te daten. Omdat ik er zo weinig ontspannen en onzeker in sta. Omdat ik het veel te groot maak in mijn hoofd.
Aangezien ik de neiging heb om dingen of voluit te doen of helemaal niet, ga ik op doktersadvies maar driemaal daags daten. Fast forward; een jaar vol dates, een paar bemoedigende appjes van een ‘singlestories.nl mom’ en wat pivot tabellen op mijn dates losgelaten. In de hoop dat er iemand er iets van leert, er wat troost uit haalt of gewoon een paar keer hardop moet lachen om de herkenbare hel van het online daten voor single ouders.
1) Daten met hindernissen.
Of iets specifieker: kinderen. De milde variant is als volgt. Je raakt aan de praat op een dating app. Besluit om een keer een drankje te doen, pakt de agenda’s erbij en vindt dan twee weken later een timeslot van twee uur. Die avond blijkt zo leuk dat je direct afspreekt om het een vervolg te geven. En ondanks de beste intenties kom je serieus 3 weken later uit voor date 2. Of iets minder mild: de date is een keer zo leuk dat je theaterkaartjes koopt. Dertig minuten voor de start belt ze dat ze net is ondergespuugd door haar kind. En daar zit je dan, naast een lege stoel in de schouwburg. Té romantisch.
2) De gigolo ervaring aka keep te change.
Mijn favoriet. Ik spreek af met een hoge EU mevrouw. Die doet iets heel belangrijks en heel strategisch. Wat mij met name opvalt is de mismatch tussen woorden (leuk!) en de non verbale communicatie (niet leuk!).
Na een half uur (mijn reistijd was 45 minuten!) zegt ze dat ze onrustig is en nog boodschappen moet doen, dat ik weliswaar alleen maar goede dingen zeg maar ze het niet ziet zitten. Of ik het fijn vind als ze meebetaalt aan de rekening. Gezien de reistijd vind ik dat wel prettig voor één keer. Ze schudt haar portemonnee leeg. Dat blijkt ruimschoots genoeg voor de rekening. Alleen de stuivers al. Als ik s avond app dat ik er nog steeds om moet lachen, krijg ik drie dagen later terug dat het ‘inderdaad hele boeiende, interessante gesprekken waren!’ Over de app valt de mismatch verbaal/nog verbaal gelukkig niet op.
3) Eternal flame.
Op een gedeelde eerste plek qua slechtste dates. Na een uur wil ze handjes vasthouden en mij voorstellen aan haar vriendinnen die in de buurt zijn. Dat vind ik allebei niet zo’n goed idee. Ook omdat ze net vol trots heeft verteld over hoe ze (moeder met veel kinderen) vreemdging terwijl haar man zijn best deed in de relatietherapie. I’m not here to judge maar trots vind ik niet echt gepast. Later die avond krijg ik een app dat dit toch echt niet richting sex (huh?) gaat, want ze kan niet met me flirten. Inmiddels vind ik het gelukkig hilarisch.
4) De zenuwachtige vijf jaren planner.
Een van mijn eerste dates. Ik kom opdagen met een ‘runners high’ om een beetje ontspannen te starten. Ik krijg direct na de drie zoenen een monoloog van 45 minuten om mijn oren. ‘Sorry, dat doe ik als ik zenuwachtig ben’ appt ze later. De volgende dag app ik naar eer en geweten dat ik het leuk vond maar niet verliefd op haar ga worden en dat ik echt een heel ander persoon ben (een nerd) dan wat zij in gedachten heeft (absoluut geen nerd). Ik krijg zorgvuldige uitgedachte toekomstplannen als reactie. Ik mag mijn nerdendingen blijven doen van haar. Topwijffie. Maar niet voor mij.
5) Coute que coute.
Naarmate ik meer date-ervaring opdoe worden date verhalen een steeds leuker onderwerp voor op dates. Juist ook om Tinder belevenissen uit te wisselen (hoe is dat voor vrouwen?). Maar ik merk dat ‘Coute que coute’ dat maar een spannend onderwerp vind. En ik herken dat eigenlijk wel van mezelf tijdens die magische Septemberdate. Dat je iemand leuk vindt en dat diegene het gevoel geeft dat ze iedereen kan krijgen die ze wil. Niet zo chill. Een dag later app ik maar weer eens met zweethandjes dat ik helaas niet verliefd ga worden (want dat gaat bij mij of snel of nooit). En dat iemand anders nog in mijn hoofd blijft zitten (had ik keurig op voorhand gemeld). Geeft niet. Gewoon doordaten wil ze. Dat vind ik een te vreemd idee.
6) De intense connectie.
Deze herkent vast iedereen. De date waarop alles helemaal klopt. De looks. De gesprekken. De chemie. Dat je op de wc al mensen gaat appen dat dit de ware is. Behalve één klein detail: het is niet wederzijds. Gelukkig voor mijn ego stond ik dit jaar altijd aan de pijnvrije kant van dit scenario (nou ja, qua nieuwe dates dan). Hoe dan ook echt heel vervelend als één iemand het na twee dates echt helemaal ziet zitten en de ander het gewoon wel gezellig vind. Het maakt mijn eigen heartbreak er wel iets minder pijnlijk van als ik weet hoe leuk ik zelf iemand kan vinden zonder dat ik nou per se samen oud wil worden met haar. Ik ben wel voorzichtiger geworden om open en kwetsbaar te zijn in gesprekken, Dit kan namelijk ook wel eens een meer intimiteit suggereren dan ik er zelf bij voel.
7) Verkeerd verbonden.
Hier heb ik me heel lang over verwonderd. Na drie zeer leuke avonden met een mooie, grappige, intelligente juriste gaan we eindelijk een keer zoenen. Ik heb me eens laten vertellen dat zoenen (raar iets eigenlijk!) onbewust een soort compatibility check is. Dat ons lichaam dan even wat zaken scant en checkt of alles in orde is en matcht. Ik zou hier op willen promoveren als ik een keer vier jaar tijd over heb.
Maar dus terug naar dat zoenen. Dat blijkt dus echt helemaal niet te werken. Geen idee hoe, of waarom. Alsof we allebei 13 zijn. Na date vier hetzelfde verhaal. Moraal van het verhaal is dat je niet te lang moet wachten met die ‘compatibility check’. Als alleenstaande ouder ben je toch altijd moe, of dat dan komt door je pfeiffer doet niet ter zake.
8) Toch maar niet.
Deze komt ook heel vaak voor heb ik me laten vertellen. De annulering. Waarbij de pijnvrije sweetspot zit in het grensvlak van 1) de reden, 2) de timing en 3) het empathische niveau van de bovengenoemde annulering. Vooral de timing is cruciaal. Mijn dieptepunt was als volgt. Ik liep al weken te appen met een vrouw uit Rotterdam. Date twee stond al drie weken in de agenda. Ik had weliswaar zin om haar te zien, maar het was vrijdag. Ik was doodmoe en zat net midden in de nieuwe Buwalda (literaire heroine). Ik vertel op kantoor dat ik die avond eigenlijk liever in bed lig met Buwalda dan met haar (aangedikt grapje mensen). Waarop een collega nog even volstrekt overbodig aanstipt dat ik toch echt hele lelijke baby’s zou maken met Buwalda. Tssssss! Anyway, vlak voor station Heemstede ontvang ik een appje dat ze het te druk heeft op haar werk en dat haar hoofd niet naar daten staat. Snap ik helemaal. Echt. maar ik heb op het station net vier espresso gedronken om überhaupt nog wakker te zijn na een drukke week, dus had je misschien iets eerder kunnen appen, darling?
Bon, dat waren ze, mijn acht dating lowlights van 2019. Ze waren allemaal leerzaam en vermakelijk en ze droegen er allemaal aan bij dat ik inmiddels ontspannen, verwachtingloos en zelfverzekerd naar een date ga.
Want als ik niet iedere keer kom aanzetten in de hoop dat dit dan toch de liefde van de rest van mijn leven is en eerlijk en respectvol communiceer met de ander dan blijkt dat daten eigenlijk gewoon heel leuk. Worst case ga je met een handvol kleingeld weer naar huis…
